10-05-2013, 03:20
ALLAH NAJWYŻSZY JEST JEDEN
Imam Rabbani mudżeddid-i elif-i szani Ahmed Faruki Serhendi (rahmetullahi alejh) w książce pt. „Mektûbât” w drugim tomie w 67. Liście opisuje w piękny sposób prawidłowe wierzenie odnośnie Allaha Najwyższego prawdziwych muzułmanów, którzy są podporządkowani sunnie, drodze Wysłannika Allaha (sallallahu alejhi we sellem):
„Powinniście wiedzieć, że Allah Najwyższy jest jeden w Jego osobie, która jest kadim (nigdy nie przestaje istnieć). On stworzył wszystko z wyjątkiem Siebie Samego. On istnieje nieskończenie wiecznie. Oznacza to, że On jest bez początku i wieczny w przeszłości. Innymi słowy zawsze istniał. Nie może być nieistnienia poprzedniego Jego istnienia. Wszystko poza Nim nie istniało. On stworzył wszystko później. To, co nie ma początku i jest wieczne w przeszłości, nie będzie miało końca i będzie wieczne w przyszłości. To, co zostało później stworzone i jest stworzeniem, jest śmiertelne i przejściowe, przestanie istnieć. Allah Najwyższy jest Jeden. Oznacza to, że tylko Jego istnienie jest niezbędne. Tylko On jest godzien bycia czczonym. Istnienie wszystkiego innego poza Nim nie jest istotne. Nie sprawia różnicy, czy to istnieje, czy też nie istnieje. Poza Nim nic nie jest godne czci.
Allah Najwyższy posiada atrybuty doskonałości. Tymi atrybutami są: Hajat, Ilm, Semi’, Basar, Kudret, Irade, Kelam i Tekwin. Te atrybuty są również kadim (nie mają początku), ezeli (wieczne). Ich istnienie pochodzi z Allaha Najwyższego. Stworzenie istot później i zachodzące u nich w każdej chwili zmiany nie podważają istoty Jego atrybutu kadim. Powiązania atrybutów z późniejszym istnieniem stworzeń nie jest przeszkodą w wieczności Jego atrybutów. Filozofowie, ponieważ ufali tylko swojemu rozumowi, który posiada braki i z muzułmanów sekta Mutezile, ponieważ nie potrafili widzieć prawdy, powiedzieli, że z tego względu, że stworzenia zostały stworzone, atrybuty stwarzające i kontrolujące je są też stworzeniem. W ten sposób zaprzeczyli Sifat-i kamile (atrybutowi doskonałości), który jest kadim. Stwierdzili, że: ‘Atrybut ilim (wiedzy) nie może wywierać wpływ na odrobinę. Oznacza to, że Allah Najwyższy nie zna małych, błahych rzeczy, ponieważ zmiany zachodzące w rzeczach powodują też zmiany w atrybucie ilim. Zaś w tym, co jest wieczne, nie powinna zajść zmiana’. Nie wiedzieli, że atrybuty są wieczne, a ich stosunek do rzeczy, powiązania są haadis (zostały stworzone).
U Allaha Najwyższego nie ma niedoskonałych atrybutów. Allah Najwyższy jest wolny i daleko od cech materii, rzeczy i ich stanów i jest niezależny od ich potrzeb. Allah Najwyższy jest wolny od czasu, miejsca i kierunku. On nie jest w jakimś miejscu lub w jakimś kierunku. On stworzył czas, miejsca i kierunki później. Ignorant wyobraża sobie, że On jest na Arsz, jest nad nami. Miejsca powyżej i poniżej Arsz są Jego stworzeniem. On stworzył je wszystkie później. Czy coś, co powstało później może być miejscem dla tego, który jest wiecznie, zawsze istniał? Jednak Arsz jest najbardziej zaszczytnym ze stworzeń. Jest czystszy i bardziej świetlisty niż cokolwiek innego. Dlatego jest jak lustro. Wielkość Allaha Najwyższego tam widać. Z tego powodu nazywa się Go Arszullah. Niemniej jednak według Allaha Najwyższego Arsz jest jak inne rzeczy. Wszystkie one są Jego stworzeniami. Tylko Arsz jest jak lustro. Inne istoty nie mają tej zdolności. Czy powie się o człowieku widzianym w lustrze, że jest wewnątrz lustra? Stosunek człowieka do lustra jest identyczny z jego stosunkiem do innych rzeczy. Jego stosunek do wszystkich innych rzeczy jest taki sam. Istnieje jednak różnica między lustrem a innymi rzeczami. Lustro może odbić wizerunek człowieka a inne rzeczy nie mogą.
Allah Najwyższy nie jest materią, przedmiotem, obszarem lub stanem. Nie ma granic, wymiarów. On nie jest długi, krótki, szeroki lub wąski. Mówimy, że jest On Wasi, co oznacza szeroki. Jednak ta szerokość nie jest taka, jak my ją znamy. On jest Muhit, czyli wszystko otoczył. Jednak to otoczenie różni się od tego, co rozumiemy z tego słowa. On jest Karib, to jest blisko nas, z nami, jednak nie jest to tak, jak rozumiemy! Wierzymy, że On jest Wasi, Muhit, Karib i razem z nami. Jednak nie wiemy, co oznaczają te atrybuty. Możemy powiedzieć, że wszystko, co przychodzi nam na myśl odnośnie osoby i atrybutów Allaha Najwyższego nie jest takie, jest błędne. Allah Najwyższy nie połączy się z czymkolwiek. I nic się z Nim nie złączy albo nic nie wejdzie do Niego. On też nie wejdzie do niczego. Allaha Najwyższego nie podzieli się na części, złamie na kawałki, nie zanalizuje i nie zsyntetyzuje się Jego. Nie ma On podobieństwa, partnera. On nie ma żony i dzieci. On jest w przeciwieństwie do rzeczy, które znamy lub pomyślimy. Nie jest możliwe zrozumieć lub wyobrazić sobie, jaki On jest. Nie ma Sobie podobnego, przykładu. Wiemy tylko, że On istnieje i istnieją Jego atrybuty, o których Sam powiadomił. Jednak Jego osoba, istnienie, atrybuty są daleko od wszystkiego, co może przyjść nam na myśl i możemy sobie wyobrazić o Nim. Ludzie nie są w stanie Go zrozumieć.
Nazwy Allaha Najwyższego są Tevkifi, to znaczy, że są związane i zgodne z islamem. Naszym obowiązkiem jest wypowiadać nazwy zalecane przez islam. Nazwy, które nie są powiadomione przez islam, nie mogą być użyte. Bez względu na to jak mogą być one piękne, nie mogą być wypowiadane. I tak mówi się Dżewad, ponieważ ta nazwa jest zalecana przez islam, może być użyta. Jednak nie powie się o Nim Sahi, co jest równoznaczne z Dżewad i oznacza ‘hojny’, ponieważ islam nigdy nie nazwał Go Sahi. (W takim razie nie można nazwać też Go bogiem. A tym bardziej w aktach czci, podczas wypowiadania Ezan jest dużym grzechem używanie słowa Bóg, zamiast nazwy Allah).
Święty Koran jest Słowem Allaha. Te Jego Słowo w kształcie arabskich liter i głosek zostało zesłane naszemu Prorokowi Muhammedowi (alejhisselam). Nimi poinformował Swoich poddanych o nakazach i zakazach.
My stworzenia rozmawiamy za pomocą naszych strun głosowych w gardle językiem i podniebieniem. To, co chcemy wypowiedzieć, wprowadzamy w kształt liter i głosu. Z tego samego powodu też Allah Najwyższy poprzez Swoją wszechmoc zesłał dla Swoich poddanych swoje Słowo w kształcie liter i dźwięków bez pośrednictwa strun głosowych, jamy ustnej lub języka. On objawił Swoje nakazy i zakazy w literach i dźwiękach. Oba Jego Słowa należą do Niego. Czyli zarówno Kelam-i nefsi, tj. Jego Słowo przed przekształceniem w formę liter i dźwięków i Kelam-i lafzi, tj. Jego Słowo w formie liter i dźwięków, są Jego Słowem. Prawidłowe będzie nazwać je oba kelam. W rzeczywistości też nasze kelam nefsi i lafzi są naszymi słowami. Nazywając słowa nefsi prawdziwymi, nazwać słowa lafzi metaforycznymi, czyli, że są jak słowo, jest błędem, ponieważ to, co jest metaforyczne, może zostać zaprzeczone. Zaprzeczyć kelam-i lafz Allaha Najwyższego i powiedzieć o nim, że nie jest słowem Allaha Najwyższego, jest kufur. Wszystkie niebiańskie księgi i strony objawione byłym Prorokom (ala nebijjina we alejhimussalewatu weteslimat) są Słowem Allaha. Wszystkie treści tych książek i stron, a także Święty Koran, są Ahkam-i ilahi. W każdym czasie zostały posłane odpowiednie prawa dla żyjących w tym czasie ludziom.
W Raju wierzący ujrzą Allaha Najwyższego bez kierunku i nie znajdując się naprzeciwko, nie rozumiejąc, jak to zajdzie, w niezrozumiały sposób, czyli zobaczą Go bez kształtu. Wierzymy w to, że Allah Najwyższy ukaże się w życiu wiecznym. Ale nie zastanawiamy się nad tym, jak Go zobaczymy, ponieważ rozum nie jest w stanie tego pojąć. Nie ma innej drogi niż wiara. Wielka strata dla filozofów i muzułmanów, którzy należą do sekty Mutezile i wszystkich innych grup poza ehli sunnet, ponieważ z powodu swojej ślepoty, pozbawili się oni wiary w to szczęście. Próbując upodobnić to, czego nie widzieli i nie znają, do tego, co widzieli, nie zyskali honoru zyskania iman.
Allah Najwyższy, który jest Stworzycielem ludzi, jest też Stworzycielem ich czynów. Wszystko to, co jest dobre i złe, zależy od Jego dekretu (życzenia). Jednak aprobuje (podobają się Mu) dobre uczynki i nie aprobuje złych uczynków. Choć wszystko, dobre czy złe, zależy od Jego woli i stworzenia, to jednak określenie Go jedynie jako Stworzyciela tego, co jest złe, będzie impertynencją. Nie powinno się Go nazywać Stworzycielem zła. Powinno się powiedzieć, że On jest Stworzycielem dobra i zła”. Tutaj kończy się tłumaczenie z „Mektûbât”.
Fahreddin Razi (rahimehullah) przedstawił około dwadzieścia z dowodów dostarczonych przez uczonych nauki Kelam udowodniających jedność (że jest jeden) Allaha Najwyższego. Poniżej przytoczymy niektóre z nich:
1 – W Surze Enbiya w dwudziestym drugim ajecie powiadomione jest w tym znaczeniu: „Gdyby na ziemi i w niebie byli inni bogowie poza Allahem Najwyższym, to w tych miejscach porządek zostałby zburzony, doszłoby do chaosu”.
Ten święty ajet wskazuje na Burhan-i temanu. Czyli, jeśli założy się, że wszechświat ma dwóch stworzycieli, to działania tych dwóch stworzycieli będą albo różniły się lub będą identyczne. Jeśli będą różniły się, to wszechświat powinien zaznać chaosu. Oznacza to, że niebo i ziemia odeszłyby od tego szczególnego porządku i zniknęłyby lub dwie sprzeczne rzeczy współistniałyby. I tak na przykład, jeśliby jeden z dwóch bogów chciał od pewnej osoby o imieniu Zejd, aby ona się poruszała, a drugi bóg chciał, żeby ona w tym momencie się nie ruszała, była w bezruchu, to z powodu ich boskiej mocy wpływu na Zejda, zaszłyby dwa przeciwstawne stany w tym samym czasie. [A to z kolei jest niemożliwe, ponieważ dwie przeciwstawności nie mogą razem współistnieć. Innymi słowy, nie jest możliwe dla dwóch przeciwnych wydarzeń, by odbyły się one w tym samym czasie. Oznacza to, że Zejd nie może być zarówno w ruchu i się nie poruszać w tym samym czasie. On jest w ruchu lub nie rusza się].
Jeśli czyny wybrane przez dwóch bogów będą identyczne, nie zajdzie różnica zdań między nimi, a to będzie albo możliwe lub niemożliwe. Niezgodność będzie niemożliwa, ponieważ wybrali ten sam kierunek działania. Zgodnie z drugim przypadkiem, czyli, żeby różnica zdań między nimi była możliwa, to jeden z nich powinien być bezsilny. Zaś bezsilność jest atrybutem stworzeń, które zostały stworzone później, a to byłoby niezgodne z godnością boską. Coś, co zostało stworzone potem, nie może być bogiem.
2 – Jeśli założy się, że wszechświat miał dwóch stworzycieli, [niech Allah Najwyższy chroni nas przed takimi słowami], to wystarczyłoby, żeby jeden z nich robił lub nie to, co sobie zażyczy. Jeśli wystarczyłyby czyny pierwszego z dwóch bogów jako stworzyciela, to drugi bóg powinien być nieważny, niepotrzebny i zbędny. A to oznaczałoby niedoskonałość. Zaś ten, kto jest niedoskonały, nie może być stworzycielem. Jeśli drugi bóg byłby wystarczający, by robić to, co sobie zażyczy, to tym razem pierwszy bóg powinien nie istnieć, stać się nieważnym.
3 – Jeśli założy się, że stworzycieli wszechświata jest dwóch, [niech Allah Najwyższy chroni nas od takiego mówienia], to oni w swojej mocy oddziaływania [na stworzenia] albo potrzebują siebie nawzajem lub nie. Albo też jeden z nich potrzebuje drugiego, zaś drugi nie potrzebuje tego pierwszego.
W pierwszym przypadku, tj., gdy potrzebują siebie nawzajem, to oni muszą być niedoskonali. W drugim przypadku, to znaczy, jeśli nie potrzebują siebie nawzajem, to nie powinni być bogami. [Ponieważ każdy z nich według drugiego powinien być zbędny i niepotrzebny, a to jest niezgodne z atrybutem boskości.] Ponieważ bóg jest istnieniem, które siebie samego potrzebuje we wszystkim w każdej chwili i jest wystarczający we wszystkim, a więc nie jest możliwe, żeby nie odczuwał takiej potrzeby. W trzecim przypadku zaś potrzebujący będzie niedoskonały, a więc bogiem powinien być tylko bóg, który nie potrzebuje innego boga, czyli bóg powinien być jeden.
Kady Bejdawi (rahmetullahi alejh) oznajmił, że jeśli założy się, że stworzycieli świata jest dwóch, to moc każdego z tych dwóch bogów powinna być wystarczająca dla wszystkich stworzeń, być równa, ponieważ wystarczająca moc jest przyczyną możliwości, czyli stwarzania i unicestwienia. Zaś być i nie być, czyli być stworzeniem, jest wspólnym atrybutem wśród wszystkich bytów. W związku z tym żadna istota nie powinna istnieć we wszechświecie, ponieważ w stworzeniu tego, co ma być stworzone, obaj z dwóch bogów nie są skuteczni lub jeden jest skuteczny, a drugi nie. W obu przypadkach powinien zajść też proces terdżihun bila muredżdżih. [\\\'Terdżihun bila muredżdżih\\\' oznacza preferowanie z dwóch pewnych rzeczy bez żadnego powodu jednej wobec drugiej, a to oznacza, że jedną z nich preferuje się nad drugą, a to jest fałszywym procesem, bezpodstawne].
Nie jest możliwe, by dwóch bogów nie wpływało na stworzenie stworzeń, ponieważ jeśli nie ma tego wpływu na stworzenie pomiędzy jego istnieniem i nieistnieniem, to stworzenie powinno nie istnieć. Jeśli nie ma tego, kto preferuje, to i nie ma tego, co jest preferowane. Innymi słowy, gdy nie ma stworzyciela, nie ma też stworzenia.
W drugim stanie tj., gdy jeden z dwóch bogów wpływa na stworzenie stworzenia, a drugi nie wpływa, ponieważ w stworzeniu stworzenia każdy z bogów jest równy, stwarzanie przez jednego z nich jest na pewno terdżihun bila muredżdżih, a to jest bezpodstawne. Jeśli każdy z dwóch bogów wpłynie w tym samym czasie, oznacza to, że dwa niezależne czynniki (bogowie) oddziaływają na to samo dzieło, co jest niemożliwe. Oznacza to, że nie jest możliwe, żeby dwa bóstwa oddziaływały dwoma przeciwstawnymi wpływami na to samo w tym samym czasie. Z tego rozumie się, że bezpodstawne jest powstanie efektów działania dwóch niezależnych bogów wpływających na to samo dzieło. Z tego względu nie jest możliwe, żeby każdy z dwóch bogów w tym samym czasie wpływał na jedno dzieło. W takim razie wszechświat nie może mieć dwóch stworzycieli.
[Ten wszechświat ma absolutnie Jednego Stwórcę. On postanowił stworzyć ten wszechświat i stworzył go. Gdyby On sobie nie zażyczył, nie stworzył, to nic by nie istniało. Nic samo z siebie nie istnieje. Wszystko zostało stworzone. Pióro nie może pisać samo sobie. Do pisania potrzebuje przyczynę. A tą przyczyną, jak każdy wie, jest pisarz. Jak niemożliwe jest dla pióra pisanie bez pisarza, tak i niemożliwe jest, by wszechświat istniał bez stworzyciela].
4 – Jeśli założy się, że wszechświat ma dwóch twórców i jeden z nich chce, żeby Zejd wstał, kiedy on sobie zażyczy, a drugi chce, żeby w tym czasie on usiadł, to możliwe jest, żeby Zejd jednocześnie wstał i usiadł. Jednak, jeśli w tym samym czasie zajdzie wola dwóch bogów, to wtedy Zejd powinien jednocześnie wstać i siedzieć. A to z kolei jest połączeniem dwóch przeciwstawnych czynów, co jest niemożliwe. Jeśli stanie się tylko to, co jeden z nich chciał, to drugi powinien być bezsilny. Bóg nie może być bezsilny, ponieważ bezsilność jest specyficzna dla istot, które zostały stworzone, czyli ma miejsce u stworzeń. Zaś nie jest możliwe, żeby stworzenie istniało od wieczności, mogło stwarzać. Jak wieczna bezsilność jest niemożliwa, tak i niemożliwe jest, żeby bóg był bezsilny i był stworzeniem, ponieważ bezsilność boga byłaby możliwa tylko wtedy, gdyby stracił on moc, którą miał w wieczności. A to z kolei oznaczałoby, że jego wieczne istnienie zostało stracone. Jeśli nie jest możliwe dla drugiego boga stworzenie, żeby Zejd siedział, to znaczy, że jeden z nich jest dla drugiego w stworzeniu przeszkodą, co z kolei oznacza bezsilność. Zaś ten, kto jest bezsilny, nie może być bogiem.
Słowo ‘Fî-himâ’ w dwudziestym drugim ajecie z Sury Enbija, który przytoczyliśmy powyżej, oznacza wpływ dwóch bogów. I to jest zdecydowanie kategorycznym dowodem na to, że nie może być więcej bogów niż jeden. Sa’deddin Teftazani (rahimehullah) oznajmił: „Ten święty ajet jest przekonującym dokumentem i dowodem, który każdy jasno zrozumie, co do faktu, że nie może być dwóch bogów”.
Według tego, co powiedzieliśmy do tej pory, rozumie się, że Allah Najwyższy, który jest wadżib-ul-wudżud, będąc Stworzycielem wszystkich istnień, jest jedynym godnym czci, nie ma partnera i podobieństwa. Starożytni filozofowie greccy powiadomili o dziesięciu dowodach stwierdzających, że Allah Najwyższy jest jeden. Uczeni Kelam przy użyciu \\\'metody Inni\\\' przedstawiając jako dowód dzieło z przyczyną, czyli widząc dzieła, zrozumieli, że ich twórca był i jest. Zaś Hukema (muzułmanie, którzy wiedzę religijną udowadniają naukami ścisłymi) \\\'\\\'metodą Limmi\\\' wychodząc od przyczyny do dzieła, czyli widząc moc twórcy, wywnioskowali, że ta moc jest wszystkiego przyczyną. Limmi oznacza pytania dlaczego, tj. dlaczego powinno się odpowiedzieć na pytania. Zaś metoda Inni oznacza: ‘oczywiście, że jest tak’].
Byty istniejące we wszechświecie samoistnie nie powstaną i nie znikną. Jest ktoś, kto na nie wpływa, czyli posiadają one swojego stworzyciela. Skoro istnieje wszechświat i w nim stworzenia, w takim razie istnieje stworzyciel, który stworzył wszechświat i stworzenia w tym wszechświecie. Istnienie wszechświata i stworzeń jest dowodem na to, że istnieje stworzyciel [a tym stworzycielem jest Allah Najwyższy]. Stworzenia we wszechświecie posiadają atrybuty. W takim razie te atrybuty są też u Allaha Najwyższego, które je stworzył.
[Wszystko, co jest poza Allahem Najwyższym, nazywa się Ma-siwa lub Alem. Obecnie nazywane jest Naturą. Wszystkie stworzenia nie istniały. Wszystko zostało stworzone przez Allaha Najwyższego. Wszystkie stworzenia są mumkin (zostały stworzone) i haadis (powstały z niczego), czyli gdy ich nie było, mogły być i gdy są, może ich nie być, i gdy ich nie było, mogły się stać. O tym głosi hadis-i szerif: „Allah Najwyższy był. Nic innego nie istniało”.
Drugim dowodem na to, że cały wszechświat i wszystkie stworzenia są haadis, jest fakt, że wszystkie stworzenia ciągle się przekształcają, że zachodzą w nich zmiany. Wszystko się zmienia. Zaś to, co jest kadim (nie ma początku), nigdy nie ulegnie zmianie. Tak jest z osobą Allaha Najwyższego i Jego atrybutami. One w ogóle się nie zmienią. Gdy tymczasem w zjawiskach fizycznych we wszechświecie i u istot zachodzą zmiany w stanie ich substancji. W reakcjach chemicznych zmienia się skład substancji, ich budowa. Substancje znikają i przemieniają się w inne. Obecnie w nowo poznanych zmianach atomu i reakcjach jądrowych substancja, elementy też znikają. Przekształcają się w energię. Te zmiany istot, powstawanie ich jednych z drugich nie pochodzi z wiecznej przeszłości. Powinny one mieć początek, powinny powstać z elementów lub z substancji pierwotnej, które zostały stworzone z niczego.
Innym dowodem na to, że wszechświat jest mumkin, czyli że gdy go nie było, mógł powstać, jest to, że stworzenia są haadis, tj. powstają z niczego. Czyli, gdy nic nie było, wszystko powstało. Materie znikają. Z nich powstają inne materie. Jednak według ostatniej wiedzy chemii sto pięć materii w reakcjach chemicznych w ogóle nie znika. Zmienia się tylko ich budowa. Ponadto udowodniono, że w radioaktywnych zdarzeniach znikają elementy, a nawet i atomy, substancje zamieniają się w energię. Ta zmiana została nawet sformułowana matematyczną formułą przez niemieckiego fizyka Einsteina .
Ciągłe zmiany materii, powstawanie ich jednej z drugiej nie pochodzi z wiecznej przeszłości. Nie powie się, że tak było i tak będzie. Te zmiany mają początek. Powiedzieć, że istnieje początek tych zmian, znaczy powiedzieć, że istnieje początek powstania materii i, że gdy nic nie było, wszystko zostało później stworzone z niczego. Gdyby te pierwsze materie nie zostały stworzone z niczego i ich powstawanie jednej z drugiej zaszło nieskończenie wcześniej, to obecnie ten wszechświat powinien nie istnieć. Ponieważ, żeby wszechświat powstał jeden z drugiego nieskończenie wcześniej, to powinny istnieć jeszcze wcześniej materie, z których on by powstał, a żeby one powstały, powinny przed nimi istnieć jeszcze inne materie. Istnienie tego, co istnieje później jest związane z tym, co było wcześniej. Jeśli nie będzie istniało to, co było wcześniej, nie będzie istniało też to, co będzie później. Nieskończenie wcześniej znaczy, że nie ma początku. Powstanie z niczego nieskończenie wcześniej znaczy, że nie istnieje pierwszy czyli początkowy byt. Jeśli nie istnieje pierwszy, pierwotny byt, to późniejsze byty nie będą też istniały. Wszystko powinno zawsze nie istnieć. Dla istnienia każdego bytu nie powinna istnieć seria nieskończonej liczby bytów, w której każdy byt byłby potrzebny dla istnienia poprzedniego. Wszystko powinno nie istnieć.
İstnienie obecnie wszechświata wskazuje na to, że nie pochodzi on z nieskończoności, znajdował się na nim pierwszy byt, który został stworzony z niczego. Powinno się wierzyć, że wszechświat powstał z niczego, a z tego pierwszego bytu powstały następne i tak doszło do powstania obecnego świata.
Wudżud znaczy ‘istnienie’. Przeciwieństwem słowa wudżud jest słowo adem. Adem znaczy ‘brak’, ‘nieobecność’. Wszystko nim było, było adem, czyli nie istniało.
Tego, co istnieje, są dwa rodzaje: pierwszym jest mumkin (gdy nie było, zostało później stworzone), drugim jest wadżib (zawsze było). Gdyby to, co istnieje, było tylko mumkin i nie istniałby wadżib-ul-wudżud, to nic by nie istniało. Ponieważ powstanie z niczego jest zmianą, zjawiskiem, zdarzeniem. Według wiedzy fizyki, żeby w każdej materii zaszło jakieś zjawisko, to na tę materię powinna wpłynąć z zewnątrz jakaś siła, a źródło tej siły powinno istnieć przed tą materią. Z tego względu istniejący mumkin sam z siebie nie powstanie i nie będzie egzystował. Gdyby nie wpłynęła na niego jakaś siła, to pozostałby zawsze w nieistnieniu. Nie byłoby go. Oczywiście to, co samego siebie nie doprowadzi do istnienia, nie wpłynie też na inne mumkin, nic nie stworzy. Do stworzenia mumkin konieczne jest istnienie wadżib-ul-wudżud. Istnienie wszechświata wskazuje na to, że istnieje stworzyciel, który je z niczego stworzył. A to znaczy, że jedynym stworzycielem wszystkich mumkin, który nie będzie mumkin i haadis, czyli zawsze będzie istniał, jest tylko Allah Najwyższy, który jest wadżib-ul-wudżud.
Powinno się stanowczo wierzyć w to, że Allah Najwyższy jest wadżib-ul-wudżud, prawdziwym bogiem i stworzycielem wszystkich stworzeń i tylko Allah Najwyższy sam wszystko z niczego stworzył, co znajduje się na tym świecie i w życiu po śmierci, bez materii, bez czasu i bez podobieństwa. Każdą materię, wszystkie atomy, molekuły, elementy, związki, substancje organiczne, komórki, życie, śmierć, każde zdarzenie, każdą reakcję, każdy rodzaj energii, ruch, prawo, anioły, każdą żywą i martwą istotę, wszystko z niczego stworzył tylko On i wszystko utrzymuje w każdej chwili w istnieniu. Jak stworzył On wszystkie istoty we wszechświecie w jednej chwili, gdy nic nie było, tak i zawsze doprowadza do powstania ich jednych z drugich. Gdy przyjdzie Koniec Świata, wszystko w jednej chwili doprowadzi ponownie do zniknięcia. Allah Najwyższy jest Tym, który stworzył wszystkie stworzenia, jest ich panem i władcą. Powinno się wierzyć, że nie ma od Niego wyższego władcy, rozkazodawcy. Wszystkie atrybuty, oznaki doskonałości należą tylko do Niego. Nie ma u Niego żadnej wady i żadnego braku. Może zrobić to, co Sobie zażyczy. To, co uczyni, nie będzie zrobione na korzyść Jego lub kogoś innego. Nie zrobi też nic w rewanżu. Razem z tym w każdym Jego czynie jest mądrość, dobro, łaska i dar. On nie ma początku. On zawsze był. Wadżib-ul-wudżud znaczy, że nie powstał z innego wudżud, powstał samoistnie, czyli zawsze istniał sam z siebie. Nie został stworzony przez kogoś innego. Jeśliby tak nie było, to musiałby być istotą mumkin i haadis, stworzoną przez kogoś innego. Zaś to jest sprzeczne z tym, co z tego wynika. W j. perskim Huda (określenie Boga) znaczy, że powstał samoistnie, sam z siebie, a to znaczy, że nie ma początku.
Nie pomyśli się o tym, że nad Allahem Najwyższym minął czas, dzień i noc. Z tego względu, że u Allaha Najwyższego nie zajdzie żadna zmiana, nie powie się o Nim, że w przeszłości, przyszłości był taki i taki. Allaha Najwyższego niczym się nie zastąpi i z niczym się nie połączy. Nie ma Jego przeciwieństwa, podobieństwa, wspólnika, pomocnika, protektora. Nie ma też Jego matki, ojca, córki, syna, partnera. Zawsze jest i wszystko obejmuje Swoim zasięgiem. Każdemu jest bliższy od jego aorty. Jednak Jego obecność, bliskość, otoczenie nie są takie, jak my je rozumiemy. Jego bliskości nie pojmie się też z nauk uczonych islamskich, wiedzy uczonych nauk ścisłych, a także z widzeń i odkryć Ewlija (kaddesallahü teâlâ esrârehüm). Jego istoty człowiek nie zrozumie. Allah Najwyższy jest jedyny w Swojej osobie i atrybutach, w żadnym z nich nie zajdzie zmiana.
Widzimy, że Alem znajduje się w zdumiewającym porządku. Każdego roku nauki ścisłe odkrywają coś nowego w tej dziedzinie. Ten, kto stworzył ten porządek, powinien być: Haj – żywy, Alim – wszechwiedzący, Kadir – wszechmocny, Murid – chcący, Semi – słyszący, Basir – widzący, Mutekellim – powiadamiający i Halyk – stwarzający, ponieważ umrzeć, nie wiedzieć, nie mieć siły, zmuszać się do zrobienia czegoś, głuchota, ślepota, niewypowiedzenie się są wadami, niedoskonałościami. Nie jest możliwe, żeby takie wadliwe cechy były u tego, kto stworzył ten wszechświat, te stworzenia w takim porządku i chroni je przed zagładą.
Od atomu do gwiazd każdy byt został stworzony zgodnie z pewnym rachunkiem, prawem. Odkryte prawa w fizyce, chemii, astronomii i biologii, ład w ich połączeniach wprowadzają rozum w zachwyt. Nawet Darwin był zmuszony powiedzieć: „Z zachwytu tracę głowę, gdy pomyślę o harmonii, subtelnościach w budowie oka, o jego precyzji”. Czy jest możliwe, żeby posiadał braki w atrybutach Allah Najwyższy, który stworzył te studiowane w naukach ścisłych wszystkie prawa, dokładne rachunki, formuły?
Oprócz tego, powyższe atrybuty doskonałości widzimy też u stworzeń. Stworzył On je też u Swoich stworzeń. Gdyby te atrybuty nie znajdowały się u Niego samego, to jak mógłby stworzyć je u stworzeń? Gdyby te atrybuty nie znajdowały się u Niego, to stworzenia by Go przewyższały.
U Stworzyciela tego wszechświata powinny znajdować się wszystkie atrybuty doskonałości i nie powinny znajdować się żaden z atrybutów niedoskonałości, braków, ponieważ to, co jest niedoskonałe, z wadą nie może być Huda, stworzycielem.
Nie mówiąc o tych dowodach, święte ajety i hadis-i szerif naszego Proroka Muhammeda (alejhisselam) też informują o tym, że u Allaha Najwyższego znajdują się atrybuty doskonałości. Wątpienie w to, jest niedopuszczalne. Wątpienie jest powodem kufur, niewierzenia. Powyżej powiadomione osiem atrybutów doskonałości nazywa się Syfati subutijje, co znaczy, że Allah Najwyższy posiada osiem Syfati subutijje. U Allaha Najwyższego znajdują się wszystkie atrybuty doskonałości. W Jego osobie, atrybutach i czynach nie ma żadnego zaburzenia, wady i zmiany.]
Powiadomiliśmy, że w Świętym Koranie znajduje się wiele świętych ajetów powiadamiających o jedności Allaha Najwyższego w osobie, atrybutach i czynach. Pierwszy ajet w Surze Ihlas głosi w tym znaczeniu: „[O Muhammed! Tym, którzy pytają się o Allaha Najwyższego] powiedz, że Ten Allah [w osobie, atrybutach i czynach] jest jedyny”. Sto sześćdziesiąty trzeci ajet w Surze Bakara głosi w tym znaczeniu: „Waszym bogiem jest Allah, który jest jeden. Poza Nim nie ma innego boga. Na ziemi wszystkich obdarza darami, zaś w życiu po śmierci jest miłosierny i łaskawy tylko dla mumin (prawidłowo wierzących)”. Takich przykładów jest bardzo dużo w Świętym Koranie.
Według uczonych semantyki słowa Ehad i Wahid są synonimami. Jednak badania wskazują na to, że używa się je w różnych miejscach. Słowo Ehad pod każdym względem zastępuje słowo Wahid. Ehadijjet znaczy, że jest jeden, używa się jako liczbę przeciwną do mnogości, oznacza jedyne istnienie, które nie składa się z wielu elementów, jest wolne od zależności, współwłasności, inności, kolorów, jasności, ciemności. Ten, kto jest Ehad, nie ma w swoim rodzaju prototypu i podobieństwa. Nie przyjmie się, żeby myśli, uczucia zostały podzielone na części. Ehad jest wolny od konkretnych frakcji jak różnych substancji składowych, części niepodzielnych, drobnych ciał stałych i wyglądu i od abstrakcyjnych frakcji jak rodzaj i kategoria. Ehad jest jedyną osobą, która nie ma podobieństwa i partnera, czyli poza nim nie ma kogokolwiek, a Nim jest Allah Najwyższy. [Pomiędzy Wahid a Ehad inną różnicą jest to, że Wahid może być w Ehad. Jednak Ehad nie może być w Wahid. Czyli Ehad jest Wahid, jednak nie każdy Wahid jest Ehad. Wahid stosowany jest w twierdzeniu, a Ehad w zaprzeczeniu. Na przykład używa się w twierdzeniu: „Reejtü radżülen wâhiden”, co znaczy ‘zobaczyłem jednego człowieka’. W zaprzeczeniu zaś: „Mâ reeytü ehâden”, co znaczy ‘nikogo nie widziałem’. ]
Allah Najwyższy okazuje swoim poddanym miłosierdzie. W trzydziestym ajecie w Surze Al Imran powiadomione jest w tym znaczeniu: „Allah Najwyższy strasząc was karą, nakazuje wam unikanie jej. Allah Najwyższy jest bardzo miłosierny dla swoich poddanych”. [Nasz Prorok (sallallahu alejhi we sellem) oznajmił: „Zastanawiajcie się nad tym, co Allah Najwyższy stworzył, nie myślcie o Jego osobie, ponieważ wy Jego wszechmocy nie oszacujecie, nie starczy wam siły, żeby Go zrozumieć”. Żadne stworzenie absolutnie nie jest w stanie objąć rozumem swojego Stworzyciela. W jeszcze innym hadis-i szerif oznajmił: „Allah Najwyższy jest daleki od wszystkiego, co przyjdzie na myśl”.]
Imam Rabbani mudżeddid-i elif-i szani Ahmed Faruki Serhendi (rahmetullahi alejh) w książce pt. „Mektûbât” w drugim tomie w 67. Liście opisuje w piękny sposób prawidłowe wierzenie odnośnie Allaha Najwyższego prawdziwych muzułmanów, którzy są podporządkowani sunnie, drodze Wysłannika Allaha (sallallahu alejhi we sellem):
„Powinniście wiedzieć, że Allah Najwyższy jest jeden w Jego osobie, która jest kadim (nigdy nie przestaje istnieć). On stworzył wszystko z wyjątkiem Siebie Samego. On istnieje nieskończenie wiecznie. Oznacza to, że On jest bez początku i wieczny w przeszłości. Innymi słowy zawsze istniał. Nie może być nieistnienia poprzedniego Jego istnienia. Wszystko poza Nim nie istniało. On stworzył wszystko później. To, co nie ma początku i jest wieczne w przeszłości, nie będzie miało końca i będzie wieczne w przyszłości. To, co zostało później stworzone i jest stworzeniem, jest śmiertelne i przejściowe, przestanie istnieć. Allah Najwyższy jest Jeden. Oznacza to, że tylko Jego istnienie jest niezbędne. Tylko On jest godzien bycia czczonym. Istnienie wszystkiego innego poza Nim nie jest istotne. Nie sprawia różnicy, czy to istnieje, czy też nie istnieje. Poza Nim nic nie jest godne czci.
Allah Najwyższy posiada atrybuty doskonałości. Tymi atrybutami są: Hajat, Ilm, Semi’, Basar, Kudret, Irade, Kelam i Tekwin. Te atrybuty są również kadim (nie mają początku), ezeli (wieczne). Ich istnienie pochodzi z Allaha Najwyższego. Stworzenie istot później i zachodzące u nich w każdej chwili zmiany nie podważają istoty Jego atrybutu kadim. Powiązania atrybutów z późniejszym istnieniem stworzeń nie jest przeszkodą w wieczności Jego atrybutów. Filozofowie, ponieważ ufali tylko swojemu rozumowi, który posiada braki i z muzułmanów sekta Mutezile, ponieważ nie potrafili widzieć prawdy, powiedzieli, że z tego względu, że stworzenia zostały stworzone, atrybuty stwarzające i kontrolujące je są też stworzeniem. W ten sposób zaprzeczyli Sifat-i kamile (atrybutowi doskonałości), który jest kadim. Stwierdzili, że: ‘Atrybut ilim (wiedzy) nie może wywierać wpływ na odrobinę. Oznacza to, że Allah Najwyższy nie zna małych, błahych rzeczy, ponieważ zmiany zachodzące w rzeczach powodują też zmiany w atrybucie ilim. Zaś w tym, co jest wieczne, nie powinna zajść zmiana’. Nie wiedzieli, że atrybuty są wieczne, a ich stosunek do rzeczy, powiązania są haadis (zostały stworzone).
U Allaha Najwyższego nie ma niedoskonałych atrybutów. Allah Najwyższy jest wolny i daleko od cech materii, rzeczy i ich stanów i jest niezależny od ich potrzeb. Allah Najwyższy jest wolny od czasu, miejsca i kierunku. On nie jest w jakimś miejscu lub w jakimś kierunku. On stworzył czas, miejsca i kierunki później. Ignorant wyobraża sobie, że On jest na Arsz, jest nad nami. Miejsca powyżej i poniżej Arsz są Jego stworzeniem. On stworzył je wszystkie później. Czy coś, co powstało później może być miejscem dla tego, który jest wiecznie, zawsze istniał? Jednak Arsz jest najbardziej zaszczytnym ze stworzeń. Jest czystszy i bardziej świetlisty niż cokolwiek innego. Dlatego jest jak lustro. Wielkość Allaha Najwyższego tam widać. Z tego powodu nazywa się Go Arszullah. Niemniej jednak według Allaha Najwyższego Arsz jest jak inne rzeczy. Wszystkie one są Jego stworzeniami. Tylko Arsz jest jak lustro. Inne istoty nie mają tej zdolności. Czy powie się o człowieku widzianym w lustrze, że jest wewnątrz lustra? Stosunek człowieka do lustra jest identyczny z jego stosunkiem do innych rzeczy. Jego stosunek do wszystkich innych rzeczy jest taki sam. Istnieje jednak różnica między lustrem a innymi rzeczami. Lustro może odbić wizerunek człowieka a inne rzeczy nie mogą.
Allah Najwyższy nie jest materią, przedmiotem, obszarem lub stanem. Nie ma granic, wymiarów. On nie jest długi, krótki, szeroki lub wąski. Mówimy, że jest On Wasi, co oznacza szeroki. Jednak ta szerokość nie jest taka, jak my ją znamy. On jest Muhit, czyli wszystko otoczył. Jednak to otoczenie różni się od tego, co rozumiemy z tego słowa. On jest Karib, to jest blisko nas, z nami, jednak nie jest to tak, jak rozumiemy! Wierzymy, że On jest Wasi, Muhit, Karib i razem z nami. Jednak nie wiemy, co oznaczają te atrybuty. Możemy powiedzieć, że wszystko, co przychodzi nam na myśl odnośnie osoby i atrybutów Allaha Najwyższego nie jest takie, jest błędne. Allah Najwyższy nie połączy się z czymkolwiek. I nic się z Nim nie złączy albo nic nie wejdzie do Niego. On też nie wejdzie do niczego. Allaha Najwyższego nie podzieli się na części, złamie na kawałki, nie zanalizuje i nie zsyntetyzuje się Jego. Nie ma On podobieństwa, partnera. On nie ma żony i dzieci. On jest w przeciwieństwie do rzeczy, które znamy lub pomyślimy. Nie jest możliwe zrozumieć lub wyobrazić sobie, jaki On jest. Nie ma Sobie podobnego, przykładu. Wiemy tylko, że On istnieje i istnieją Jego atrybuty, o których Sam powiadomił. Jednak Jego osoba, istnienie, atrybuty są daleko od wszystkiego, co może przyjść nam na myśl i możemy sobie wyobrazić o Nim. Ludzie nie są w stanie Go zrozumieć.
Nazwy Allaha Najwyższego są Tevkifi, to znaczy, że są związane i zgodne z islamem. Naszym obowiązkiem jest wypowiadać nazwy zalecane przez islam. Nazwy, które nie są powiadomione przez islam, nie mogą być użyte. Bez względu na to jak mogą być one piękne, nie mogą być wypowiadane. I tak mówi się Dżewad, ponieważ ta nazwa jest zalecana przez islam, może być użyta. Jednak nie powie się o Nim Sahi, co jest równoznaczne z Dżewad i oznacza ‘hojny’, ponieważ islam nigdy nie nazwał Go Sahi. (W takim razie nie można nazwać też Go bogiem. A tym bardziej w aktach czci, podczas wypowiadania Ezan jest dużym grzechem używanie słowa Bóg, zamiast nazwy Allah).
Święty Koran jest Słowem Allaha. Te Jego Słowo w kształcie arabskich liter i głosek zostało zesłane naszemu Prorokowi Muhammedowi (alejhisselam). Nimi poinformował Swoich poddanych o nakazach i zakazach.
My stworzenia rozmawiamy za pomocą naszych strun głosowych w gardle językiem i podniebieniem. To, co chcemy wypowiedzieć, wprowadzamy w kształt liter i głosu. Z tego samego powodu też Allah Najwyższy poprzez Swoją wszechmoc zesłał dla Swoich poddanych swoje Słowo w kształcie liter i dźwięków bez pośrednictwa strun głosowych, jamy ustnej lub języka. On objawił Swoje nakazy i zakazy w literach i dźwiękach. Oba Jego Słowa należą do Niego. Czyli zarówno Kelam-i nefsi, tj. Jego Słowo przed przekształceniem w formę liter i dźwięków i Kelam-i lafzi, tj. Jego Słowo w formie liter i dźwięków, są Jego Słowem. Prawidłowe będzie nazwać je oba kelam. W rzeczywistości też nasze kelam nefsi i lafzi są naszymi słowami. Nazywając słowa nefsi prawdziwymi, nazwać słowa lafzi metaforycznymi, czyli, że są jak słowo, jest błędem, ponieważ to, co jest metaforyczne, może zostać zaprzeczone. Zaprzeczyć kelam-i lafz Allaha Najwyższego i powiedzieć o nim, że nie jest słowem Allaha Najwyższego, jest kufur. Wszystkie niebiańskie księgi i strony objawione byłym Prorokom (ala nebijjina we alejhimussalewatu weteslimat) są Słowem Allaha. Wszystkie treści tych książek i stron, a także Święty Koran, są Ahkam-i ilahi. W każdym czasie zostały posłane odpowiednie prawa dla żyjących w tym czasie ludziom.
W Raju wierzący ujrzą Allaha Najwyższego bez kierunku i nie znajdując się naprzeciwko, nie rozumiejąc, jak to zajdzie, w niezrozumiały sposób, czyli zobaczą Go bez kształtu. Wierzymy w to, że Allah Najwyższy ukaże się w życiu wiecznym. Ale nie zastanawiamy się nad tym, jak Go zobaczymy, ponieważ rozum nie jest w stanie tego pojąć. Nie ma innej drogi niż wiara. Wielka strata dla filozofów i muzułmanów, którzy należą do sekty Mutezile i wszystkich innych grup poza ehli sunnet, ponieważ z powodu swojej ślepoty, pozbawili się oni wiary w to szczęście. Próbując upodobnić to, czego nie widzieli i nie znają, do tego, co widzieli, nie zyskali honoru zyskania iman.
Allah Najwyższy, który jest Stworzycielem ludzi, jest też Stworzycielem ich czynów. Wszystko to, co jest dobre i złe, zależy od Jego dekretu (życzenia). Jednak aprobuje (podobają się Mu) dobre uczynki i nie aprobuje złych uczynków. Choć wszystko, dobre czy złe, zależy od Jego woli i stworzenia, to jednak określenie Go jedynie jako Stworzyciela tego, co jest złe, będzie impertynencją. Nie powinno się Go nazywać Stworzycielem zła. Powinno się powiedzieć, że On jest Stworzycielem dobra i zła”. Tutaj kończy się tłumaczenie z „Mektûbât”.
Fahreddin Razi (rahimehullah) przedstawił około dwadzieścia z dowodów dostarczonych przez uczonych nauki Kelam udowodniających jedność (że jest jeden) Allaha Najwyższego. Poniżej przytoczymy niektóre z nich:
1 – W Surze Enbiya w dwudziestym drugim ajecie powiadomione jest w tym znaczeniu: „Gdyby na ziemi i w niebie byli inni bogowie poza Allahem Najwyższym, to w tych miejscach porządek zostałby zburzony, doszłoby do chaosu”.
Ten święty ajet wskazuje na Burhan-i temanu. Czyli, jeśli założy się, że wszechświat ma dwóch stworzycieli, to działania tych dwóch stworzycieli będą albo różniły się lub będą identyczne. Jeśli będą różniły się, to wszechświat powinien zaznać chaosu. Oznacza to, że niebo i ziemia odeszłyby od tego szczególnego porządku i zniknęłyby lub dwie sprzeczne rzeczy współistniałyby. I tak na przykład, jeśliby jeden z dwóch bogów chciał od pewnej osoby o imieniu Zejd, aby ona się poruszała, a drugi bóg chciał, żeby ona w tym momencie się nie ruszała, była w bezruchu, to z powodu ich boskiej mocy wpływu na Zejda, zaszłyby dwa przeciwstawne stany w tym samym czasie. [A to z kolei jest niemożliwe, ponieważ dwie przeciwstawności nie mogą razem współistnieć. Innymi słowy, nie jest możliwe dla dwóch przeciwnych wydarzeń, by odbyły się one w tym samym czasie. Oznacza to, że Zejd nie może być zarówno w ruchu i się nie poruszać w tym samym czasie. On jest w ruchu lub nie rusza się].
Jeśli czyny wybrane przez dwóch bogów będą identyczne, nie zajdzie różnica zdań między nimi, a to będzie albo możliwe lub niemożliwe. Niezgodność będzie niemożliwa, ponieważ wybrali ten sam kierunek działania. Zgodnie z drugim przypadkiem, czyli, żeby różnica zdań między nimi była możliwa, to jeden z nich powinien być bezsilny. Zaś bezsilność jest atrybutem stworzeń, które zostały stworzone później, a to byłoby niezgodne z godnością boską. Coś, co zostało stworzone potem, nie może być bogiem.
2 – Jeśli założy się, że wszechświat miał dwóch stworzycieli, [niech Allah Najwyższy chroni nas przed takimi słowami], to wystarczyłoby, żeby jeden z nich robił lub nie to, co sobie zażyczy. Jeśli wystarczyłyby czyny pierwszego z dwóch bogów jako stworzyciela, to drugi bóg powinien być nieważny, niepotrzebny i zbędny. A to oznaczałoby niedoskonałość. Zaś ten, kto jest niedoskonały, nie może być stworzycielem. Jeśli drugi bóg byłby wystarczający, by robić to, co sobie zażyczy, to tym razem pierwszy bóg powinien nie istnieć, stać się nieważnym.
3 – Jeśli założy się, że stworzycieli wszechświata jest dwóch, [niech Allah Najwyższy chroni nas od takiego mówienia], to oni w swojej mocy oddziaływania [na stworzenia] albo potrzebują siebie nawzajem lub nie. Albo też jeden z nich potrzebuje drugiego, zaś drugi nie potrzebuje tego pierwszego.
W pierwszym przypadku, tj., gdy potrzebują siebie nawzajem, to oni muszą być niedoskonali. W drugim przypadku, to znaczy, jeśli nie potrzebują siebie nawzajem, to nie powinni być bogami. [Ponieważ każdy z nich według drugiego powinien być zbędny i niepotrzebny, a to jest niezgodne z atrybutem boskości.] Ponieważ bóg jest istnieniem, które siebie samego potrzebuje we wszystkim w każdej chwili i jest wystarczający we wszystkim, a więc nie jest możliwe, żeby nie odczuwał takiej potrzeby. W trzecim przypadku zaś potrzebujący będzie niedoskonały, a więc bogiem powinien być tylko bóg, który nie potrzebuje innego boga, czyli bóg powinien być jeden.
Kady Bejdawi (rahmetullahi alejh) oznajmił, że jeśli założy się, że stworzycieli świata jest dwóch, to moc każdego z tych dwóch bogów powinna być wystarczająca dla wszystkich stworzeń, być równa, ponieważ wystarczająca moc jest przyczyną możliwości, czyli stwarzania i unicestwienia. Zaś być i nie być, czyli być stworzeniem, jest wspólnym atrybutem wśród wszystkich bytów. W związku z tym żadna istota nie powinna istnieć we wszechświecie, ponieważ w stworzeniu tego, co ma być stworzone, obaj z dwóch bogów nie są skuteczni lub jeden jest skuteczny, a drugi nie. W obu przypadkach powinien zajść też proces terdżihun bila muredżdżih. [\\\'Terdżihun bila muredżdżih\\\' oznacza preferowanie z dwóch pewnych rzeczy bez żadnego powodu jednej wobec drugiej, a to oznacza, że jedną z nich preferuje się nad drugą, a to jest fałszywym procesem, bezpodstawne].
Nie jest możliwe, by dwóch bogów nie wpływało na stworzenie stworzeń, ponieważ jeśli nie ma tego wpływu na stworzenie pomiędzy jego istnieniem i nieistnieniem, to stworzenie powinno nie istnieć. Jeśli nie ma tego, kto preferuje, to i nie ma tego, co jest preferowane. Innymi słowy, gdy nie ma stworzyciela, nie ma też stworzenia.
W drugim stanie tj., gdy jeden z dwóch bogów wpływa na stworzenie stworzenia, a drugi nie wpływa, ponieważ w stworzeniu stworzenia każdy z bogów jest równy, stwarzanie przez jednego z nich jest na pewno terdżihun bila muredżdżih, a to jest bezpodstawne. Jeśli każdy z dwóch bogów wpłynie w tym samym czasie, oznacza to, że dwa niezależne czynniki (bogowie) oddziaływają na to samo dzieło, co jest niemożliwe. Oznacza to, że nie jest możliwe, żeby dwa bóstwa oddziaływały dwoma przeciwstawnymi wpływami na to samo w tym samym czasie. Z tego rozumie się, że bezpodstawne jest powstanie efektów działania dwóch niezależnych bogów wpływających na to samo dzieło. Z tego względu nie jest możliwe, żeby każdy z dwóch bogów w tym samym czasie wpływał na jedno dzieło. W takim razie wszechświat nie może mieć dwóch stworzycieli.
[Ten wszechświat ma absolutnie Jednego Stwórcę. On postanowił stworzyć ten wszechświat i stworzył go. Gdyby On sobie nie zażyczył, nie stworzył, to nic by nie istniało. Nic samo z siebie nie istnieje. Wszystko zostało stworzone. Pióro nie może pisać samo sobie. Do pisania potrzebuje przyczynę. A tą przyczyną, jak każdy wie, jest pisarz. Jak niemożliwe jest dla pióra pisanie bez pisarza, tak i niemożliwe jest, by wszechświat istniał bez stworzyciela].
4 – Jeśli założy się, że wszechświat ma dwóch twórców i jeden z nich chce, żeby Zejd wstał, kiedy on sobie zażyczy, a drugi chce, żeby w tym czasie on usiadł, to możliwe jest, żeby Zejd jednocześnie wstał i usiadł. Jednak, jeśli w tym samym czasie zajdzie wola dwóch bogów, to wtedy Zejd powinien jednocześnie wstać i siedzieć. A to z kolei jest połączeniem dwóch przeciwstawnych czynów, co jest niemożliwe. Jeśli stanie się tylko to, co jeden z nich chciał, to drugi powinien być bezsilny. Bóg nie może być bezsilny, ponieważ bezsilność jest specyficzna dla istot, które zostały stworzone, czyli ma miejsce u stworzeń. Zaś nie jest możliwe, żeby stworzenie istniało od wieczności, mogło stwarzać. Jak wieczna bezsilność jest niemożliwa, tak i niemożliwe jest, żeby bóg był bezsilny i był stworzeniem, ponieważ bezsilność boga byłaby możliwa tylko wtedy, gdyby stracił on moc, którą miał w wieczności. A to z kolei oznaczałoby, że jego wieczne istnienie zostało stracone. Jeśli nie jest możliwe dla drugiego boga stworzenie, żeby Zejd siedział, to znaczy, że jeden z nich jest dla drugiego w stworzeniu przeszkodą, co z kolei oznacza bezsilność. Zaś ten, kto jest bezsilny, nie może być bogiem.
Słowo ‘Fî-himâ’ w dwudziestym drugim ajecie z Sury Enbija, który przytoczyliśmy powyżej, oznacza wpływ dwóch bogów. I to jest zdecydowanie kategorycznym dowodem na to, że nie może być więcej bogów niż jeden. Sa’deddin Teftazani (rahimehullah) oznajmił: „Ten święty ajet jest przekonującym dokumentem i dowodem, który każdy jasno zrozumie, co do faktu, że nie może być dwóch bogów”.
Według tego, co powiedzieliśmy do tej pory, rozumie się, że Allah Najwyższy, który jest wadżib-ul-wudżud, będąc Stworzycielem wszystkich istnień, jest jedynym godnym czci, nie ma partnera i podobieństwa. Starożytni filozofowie greccy powiadomili o dziesięciu dowodach stwierdzających, że Allah Najwyższy jest jeden. Uczeni Kelam przy użyciu \\\'metody Inni\\\' przedstawiając jako dowód dzieło z przyczyną, czyli widząc dzieła, zrozumieli, że ich twórca był i jest. Zaś Hukema (muzułmanie, którzy wiedzę religijną udowadniają naukami ścisłymi) \\\'\\\'metodą Limmi\\\' wychodząc od przyczyny do dzieła, czyli widząc moc twórcy, wywnioskowali, że ta moc jest wszystkiego przyczyną. Limmi oznacza pytania dlaczego, tj. dlaczego powinno się odpowiedzieć na pytania. Zaś metoda Inni oznacza: ‘oczywiście, że jest tak’].
Byty istniejące we wszechświecie samoistnie nie powstaną i nie znikną. Jest ktoś, kto na nie wpływa, czyli posiadają one swojego stworzyciela. Skoro istnieje wszechświat i w nim stworzenia, w takim razie istnieje stworzyciel, który stworzył wszechświat i stworzenia w tym wszechświecie. Istnienie wszechświata i stworzeń jest dowodem na to, że istnieje stworzyciel [a tym stworzycielem jest Allah Najwyższy]. Stworzenia we wszechświecie posiadają atrybuty. W takim razie te atrybuty są też u Allaha Najwyższego, które je stworzył.
[Wszystko, co jest poza Allahem Najwyższym, nazywa się Ma-siwa lub Alem. Obecnie nazywane jest Naturą. Wszystkie stworzenia nie istniały. Wszystko zostało stworzone przez Allaha Najwyższego. Wszystkie stworzenia są mumkin (zostały stworzone) i haadis (powstały z niczego), czyli gdy ich nie było, mogły być i gdy są, może ich nie być, i gdy ich nie było, mogły się stać. O tym głosi hadis-i szerif: „Allah Najwyższy był. Nic innego nie istniało”.
Drugim dowodem na to, że cały wszechświat i wszystkie stworzenia są haadis, jest fakt, że wszystkie stworzenia ciągle się przekształcają, że zachodzą w nich zmiany. Wszystko się zmienia. Zaś to, co jest kadim (nie ma początku), nigdy nie ulegnie zmianie. Tak jest z osobą Allaha Najwyższego i Jego atrybutami. One w ogóle się nie zmienią. Gdy tymczasem w zjawiskach fizycznych we wszechświecie i u istot zachodzą zmiany w stanie ich substancji. W reakcjach chemicznych zmienia się skład substancji, ich budowa. Substancje znikają i przemieniają się w inne. Obecnie w nowo poznanych zmianach atomu i reakcjach jądrowych substancja, elementy też znikają. Przekształcają się w energię. Te zmiany istot, powstawanie ich jednych z drugich nie pochodzi z wiecznej przeszłości. Powinny one mieć początek, powinny powstać z elementów lub z substancji pierwotnej, które zostały stworzone z niczego.
Innym dowodem na to, że wszechświat jest mumkin, czyli że gdy go nie było, mógł powstać, jest to, że stworzenia są haadis, tj. powstają z niczego. Czyli, gdy nic nie było, wszystko powstało. Materie znikają. Z nich powstają inne materie. Jednak według ostatniej wiedzy chemii sto pięć materii w reakcjach chemicznych w ogóle nie znika. Zmienia się tylko ich budowa. Ponadto udowodniono, że w radioaktywnych zdarzeniach znikają elementy, a nawet i atomy, substancje zamieniają się w energię. Ta zmiana została nawet sformułowana matematyczną formułą przez niemieckiego fizyka Einsteina .
Ciągłe zmiany materii, powstawanie ich jednej z drugiej nie pochodzi z wiecznej przeszłości. Nie powie się, że tak było i tak będzie. Te zmiany mają początek. Powiedzieć, że istnieje początek tych zmian, znaczy powiedzieć, że istnieje początek powstania materii i, że gdy nic nie było, wszystko zostało później stworzone z niczego. Gdyby te pierwsze materie nie zostały stworzone z niczego i ich powstawanie jednej z drugiej zaszło nieskończenie wcześniej, to obecnie ten wszechświat powinien nie istnieć. Ponieważ, żeby wszechświat powstał jeden z drugiego nieskończenie wcześniej, to powinny istnieć jeszcze wcześniej materie, z których on by powstał, a żeby one powstały, powinny przed nimi istnieć jeszcze inne materie. Istnienie tego, co istnieje później jest związane z tym, co było wcześniej. Jeśli nie będzie istniało to, co było wcześniej, nie będzie istniało też to, co będzie później. Nieskończenie wcześniej znaczy, że nie ma początku. Powstanie z niczego nieskończenie wcześniej znaczy, że nie istnieje pierwszy czyli początkowy byt. Jeśli nie istnieje pierwszy, pierwotny byt, to późniejsze byty nie będą też istniały. Wszystko powinno zawsze nie istnieć. Dla istnienia każdego bytu nie powinna istnieć seria nieskończonej liczby bytów, w której każdy byt byłby potrzebny dla istnienia poprzedniego. Wszystko powinno nie istnieć.
İstnienie obecnie wszechświata wskazuje na to, że nie pochodzi on z nieskończoności, znajdował się na nim pierwszy byt, który został stworzony z niczego. Powinno się wierzyć, że wszechświat powstał z niczego, a z tego pierwszego bytu powstały następne i tak doszło do powstania obecnego świata.
Wudżud znaczy ‘istnienie’. Przeciwieństwem słowa wudżud jest słowo adem. Adem znaczy ‘brak’, ‘nieobecność’. Wszystko nim było, było adem, czyli nie istniało.
Tego, co istnieje, są dwa rodzaje: pierwszym jest mumkin (gdy nie było, zostało później stworzone), drugim jest wadżib (zawsze było). Gdyby to, co istnieje, było tylko mumkin i nie istniałby wadżib-ul-wudżud, to nic by nie istniało. Ponieważ powstanie z niczego jest zmianą, zjawiskiem, zdarzeniem. Według wiedzy fizyki, żeby w każdej materii zaszło jakieś zjawisko, to na tę materię powinna wpłynąć z zewnątrz jakaś siła, a źródło tej siły powinno istnieć przed tą materią. Z tego względu istniejący mumkin sam z siebie nie powstanie i nie będzie egzystował. Gdyby nie wpłynęła na niego jakaś siła, to pozostałby zawsze w nieistnieniu. Nie byłoby go. Oczywiście to, co samego siebie nie doprowadzi do istnienia, nie wpłynie też na inne mumkin, nic nie stworzy. Do stworzenia mumkin konieczne jest istnienie wadżib-ul-wudżud. Istnienie wszechświata wskazuje na to, że istnieje stworzyciel, który je z niczego stworzył. A to znaczy, że jedynym stworzycielem wszystkich mumkin, który nie będzie mumkin i haadis, czyli zawsze będzie istniał, jest tylko Allah Najwyższy, który jest wadżib-ul-wudżud.
Powinno się stanowczo wierzyć w to, że Allah Najwyższy jest wadżib-ul-wudżud, prawdziwym bogiem i stworzycielem wszystkich stworzeń i tylko Allah Najwyższy sam wszystko z niczego stworzył, co znajduje się na tym świecie i w życiu po śmierci, bez materii, bez czasu i bez podobieństwa. Każdą materię, wszystkie atomy, molekuły, elementy, związki, substancje organiczne, komórki, życie, śmierć, każde zdarzenie, każdą reakcję, każdy rodzaj energii, ruch, prawo, anioły, każdą żywą i martwą istotę, wszystko z niczego stworzył tylko On i wszystko utrzymuje w każdej chwili w istnieniu. Jak stworzył On wszystkie istoty we wszechświecie w jednej chwili, gdy nic nie było, tak i zawsze doprowadza do powstania ich jednych z drugich. Gdy przyjdzie Koniec Świata, wszystko w jednej chwili doprowadzi ponownie do zniknięcia. Allah Najwyższy jest Tym, który stworzył wszystkie stworzenia, jest ich panem i władcą. Powinno się wierzyć, że nie ma od Niego wyższego władcy, rozkazodawcy. Wszystkie atrybuty, oznaki doskonałości należą tylko do Niego. Nie ma u Niego żadnej wady i żadnego braku. Może zrobić to, co Sobie zażyczy. To, co uczyni, nie będzie zrobione na korzyść Jego lub kogoś innego. Nie zrobi też nic w rewanżu. Razem z tym w każdym Jego czynie jest mądrość, dobro, łaska i dar. On nie ma początku. On zawsze był. Wadżib-ul-wudżud znaczy, że nie powstał z innego wudżud, powstał samoistnie, czyli zawsze istniał sam z siebie. Nie został stworzony przez kogoś innego. Jeśliby tak nie było, to musiałby być istotą mumkin i haadis, stworzoną przez kogoś innego. Zaś to jest sprzeczne z tym, co z tego wynika. W j. perskim Huda (określenie Boga) znaczy, że powstał samoistnie, sam z siebie, a to znaczy, że nie ma początku.
Nie pomyśli się o tym, że nad Allahem Najwyższym minął czas, dzień i noc. Z tego względu, że u Allaha Najwyższego nie zajdzie żadna zmiana, nie powie się o Nim, że w przeszłości, przyszłości był taki i taki. Allaha Najwyższego niczym się nie zastąpi i z niczym się nie połączy. Nie ma Jego przeciwieństwa, podobieństwa, wspólnika, pomocnika, protektora. Nie ma też Jego matki, ojca, córki, syna, partnera. Zawsze jest i wszystko obejmuje Swoim zasięgiem. Każdemu jest bliższy od jego aorty. Jednak Jego obecność, bliskość, otoczenie nie są takie, jak my je rozumiemy. Jego bliskości nie pojmie się też z nauk uczonych islamskich, wiedzy uczonych nauk ścisłych, a także z widzeń i odkryć Ewlija (kaddesallahü teâlâ esrârehüm). Jego istoty człowiek nie zrozumie. Allah Najwyższy jest jedyny w Swojej osobie i atrybutach, w żadnym z nich nie zajdzie zmiana.
Widzimy, że Alem znajduje się w zdumiewającym porządku. Każdego roku nauki ścisłe odkrywają coś nowego w tej dziedzinie. Ten, kto stworzył ten porządek, powinien być: Haj – żywy, Alim – wszechwiedzący, Kadir – wszechmocny, Murid – chcący, Semi – słyszący, Basir – widzący, Mutekellim – powiadamiający i Halyk – stwarzający, ponieważ umrzeć, nie wiedzieć, nie mieć siły, zmuszać się do zrobienia czegoś, głuchota, ślepota, niewypowiedzenie się są wadami, niedoskonałościami. Nie jest możliwe, żeby takie wadliwe cechy były u tego, kto stworzył ten wszechświat, te stworzenia w takim porządku i chroni je przed zagładą.
Od atomu do gwiazd każdy byt został stworzony zgodnie z pewnym rachunkiem, prawem. Odkryte prawa w fizyce, chemii, astronomii i biologii, ład w ich połączeniach wprowadzają rozum w zachwyt. Nawet Darwin był zmuszony powiedzieć: „Z zachwytu tracę głowę, gdy pomyślę o harmonii, subtelnościach w budowie oka, o jego precyzji”. Czy jest możliwe, żeby posiadał braki w atrybutach Allah Najwyższy, który stworzył te studiowane w naukach ścisłych wszystkie prawa, dokładne rachunki, formuły?
Oprócz tego, powyższe atrybuty doskonałości widzimy też u stworzeń. Stworzył On je też u Swoich stworzeń. Gdyby te atrybuty nie znajdowały się u Niego samego, to jak mógłby stworzyć je u stworzeń? Gdyby te atrybuty nie znajdowały się u Niego, to stworzenia by Go przewyższały.
U Stworzyciela tego wszechświata powinny znajdować się wszystkie atrybuty doskonałości i nie powinny znajdować się żaden z atrybutów niedoskonałości, braków, ponieważ to, co jest niedoskonałe, z wadą nie może być Huda, stworzycielem.
Nie mówiąc o tych dowodach, święte ajety i hadis-i szerif naszego Proroka Muhammeda (alejhisselam) też informują o tym, że u Allaha Najwyższego znajdują się atrybuty doskonałości. Wątpienie w to, jest niedopuszczalne. Wątpienie jest powodem kufur, niewierzenia. Powyżej powiadomione osiem atrybutów doskonałości nazywa się Syfati subutijje, co znaczy, że Allah Najwyższy posiada osiem Syfati subutijje. U Allaha Najwyższego znajdują się wszystkie atrybuty doskonałości. W Jego osobie, atrybutach i czynach nie ma żadnego zaburzenia, wady i zmiany.]
Powiadomiliśmy, że w Świętym Koranie znajduje się wiele świętych ajetów powiadamiających o jedności Allaha Najwyższego w osobie, atrybutach i czynach. Pierwszy ajet w Surze Ihlas głosi w tym znaczeniu: „[O Muhammed! Tym, którzy pytają się o Allaha Najwyższego] powiedz, że Ten Allah [w osobie, atrybutach i czynach] jest jedyny”. Sto sześćdziesiąty trzeci ajet w Surze Bakara głosi w tym znaczeniu: „Waszym bogiem jest Allah, który jest jeden. Poza Nim nie ma innego boga. Na ziemi wszystkich obdarza darami, zaś w życiu po śmierci jest miłosierny i łaskawy tylko dla mumin (prawidłowo wierzących)”. Takich przykładów jest bardzo dużo w Świętym Koranie.
Według uczonych semantyki słowa Ehad i Wahid są synonimami. Jednak badania wskazują na to, że używa się je w różnych miejscach. Słowo Ehad pod każdym względem zastępuje słowo Wahid. Ehadijjet znaczy, że jest jeden, używa się jako liczbę przeciwną do mnogości, oznacza jedyne istnienie, które nie składa się z wielu elementów, jest wolne od zależności, współwłasności, inności, kolorów, jasności, ciemności. Ten, kto jest Ehad, nie ma w swoim rodzaju prototypu i podobieństwa. Nie przyjmie się, żeby myśli, uczucia zostały podzielone na części. Ehad jest wolny od konkretnych frakcji jak różnych substancji składowych, części niepodzielnych, drobnych ciał stałych i wyglądu i od abstrakcyjnych frakcji jak rodzaj i kategoria. Ehad jest jedyną osobą, która nie ma podobieństwa i partnera, czyli poza nim nie ma kogokolwiek, a Nim jest Allah Najwyższy. [Pomiędzy Wahid a Ehad inną różnicą jest to, że Wahid może być w Ehad. Jednak Ehad nie może być w Wahid. Czyli Ehad jest Wahid, jednak nie każdy Wahid jest Ehad. Wahid stosowany jest w twierdzeniu, a Ehad w zaprzeczeniu. Na przykład używa się w twierdzeniu: „Reejtü radżülen wâhiden”, co znaczy ‘zobaczyłem jednego człowieka’. W zaprzeczeniu zaś: „Mâ reeytü ehâden”, co znaczy ‘nikogo nie widziałem’. ]
Allah Najwyższy okazuje swoim poddanym miłosierdzie. W trzydziestym ajecie w Surze Al Imran powiadomione jest w tym znaczeniu: „Allah Najwyższy strasząc was karą, nakazuje wam unikanie jej. Allah Najwyższy jest bardzo miłosierny dla swoich poddanych”. [Nasz Prorok (sallallahu alejhi we sellem) oznajmił: „Zastanawiajcie się nad tym, co Allah Najwyższy stworzył, nie myślcie o Jego osobie, ponieważ wy Jego wszechmocy nie oszacujecie, nie starczy wam siły, żeby Go zrozumieć”. Żadne stworzenie absolutnie nie jest w stanie objąć rozumem swojego Stworzyciela. W jeszcze innym hadis-i szerif oznajmił: „Allah Najwyższy jest daleki od wszystkiego, co przyjdzie na myśl”.]
religia: islam
itikad: sunna
mezheb: hanefi
źródło wiedzy: Ilmihal Seadet Ebediyye, http://www.dinimizislam.com , http://www.hakikatkitabevi.com
itikad: sunna
mezheb: hanefi
źródło wiedzy: Ilmihal Seadet Ebediyye, http://www.dinimizislam.com , http://www.hakikatkitabevi.com