Allah jest jeden

[husz der dem]

ALLAH NAJWYŻSZY JEST JEDEN

Imam Rabbani mudżeddid-i elif-i szani Ahmed Faruki Serhendi (rahmetullahi alejh) w książce pt. „Mektûbât” w drugim tomie w 67. Liście opisuje w piękny sposób prawidłowe wierzenie odnośnie Allaha Najwyższego prawdziwych muzułmanów, którzy są podporządkowani sunnie, drodze Wysłannika Allaha (sallallahu alejhi we sellem):

„Powinniście wiedzieć, że Allah Najwyższy jest jeden w Jego osobie, która jest kadim (nigdy nie przestaje istnieć). On stworzył wszystko z wyjątkiem Siebie Samego. On istnieje nieskończenie wiecznie. Oznacza to, że On jest bez początku i wieczny w przeszłości. Innymi słowy zawsze istniał. Nie może być nieistnienia poprzedniego Jego istnienia. Wszystko poza Nim nie istniało. On stworzył wszystko później. To, co nie ma początku i jest wieczne w przeszłości, nie będzie miało końca i będzie wieczne w przyszłości. To, co zostało później stworzone i jest stworzeniem, jest śmiertelne i przejściowe, przestanie istnieć. Allah Najwyższy jest Jeden. Oznacza to, że tylko Jego istnienie jest niezbędne. Tylko On jest godzien bycia czczonym. Istnienie wszystkiego innego poza Nim nie jest istotne. Nie sprawia różnicy, czy to istnieje, czy też nie istnieje. Poza Nim nic nie jest godne czci.

Allah Najwyższy posiada atrybuty doskonałości. Tymi atrybutami są: Hajat, Ilm, Semi’, Basar, Kudret, Irade, Kelam i Tekwin. Te atrybuty są również kadim (nie mają początku), ezeli (wieczne). Ich istnienie pochodzi z Allaha Najwyższego. Stworzenie istot później i zachodzące u nich w każdej chwili zmiany nie podważają istoty Jego atrybutu kadim. Powiązania atrybutów z późniejszym istnieniem stworzeń nie jest przeszkodą w wieczności Jego atrybutów. Filozofowie, ponieważ ufali tylko swojemu rozumowi, który posiada braki i z muzułmanów sekta Mutezile, ponieważ nie potrafili widzieć prawdy, powiedzieli, że z tego względu, że stworzenia zostały stworzone, atrybuty stwarzające i kontrolujące je są też stworzeniem. W ten sposób zaprzeczyli Sifat-i kamile (atrybutowi doskonałości), który jest kadim. Stwierdzili, że: ‘Atrybut ilim (wiedzy) nie może wywierać wpływ na odrobinę. Oznacza to, że Allah Najwyższy nie zna małych, błahych rzeczy, ponieważ zmiany zachodzące w rzeczach powodują też zmiany w atrybucie ilim. Zaś w tym, co jest wieczne, nie powinna zajść zmiana’. Nie wiedzieli, że atrybuty są wieczne, a ich stosunek do rzeczy, powiązania są haadis (zostały stworzone).

U Allaha Najwyższego nie ma niedoskonałych atrybutów. Allah Najwyższy jest wolny i daleko od cech materii, rzeczy i ich stanów i jest niezależny od ich potrzeb. Allah Najwyższy jest wolny od czasu, miejsca i kierunku. On nie jest w jakimś miejscu lub w jakimś kierunku. On stworzył czas, miejsca i kierunki później. Ignorant wyobraża sobie, że On jest na Arsz, jest nad nami. Miejsca powyżej i poniżej Arsz są Jego stworzeniem. On stworzył je wszystkie później. Czy coś, co powstało później może być miejscem dla tego, który jest wiecznie, zawsze istniał? Jednak Arsz jest najbardziej zaszczytnym ze stworzeń. Jest czystszy i bardziej świetlisty niż cokolwiek innego. Dlatego jest jak lustro. Wielkość Allaha Najwyższego tam widać. Z tego powodu nazywa się Go Arszullah. Niemniej jednak według Allaha Najwyższego Arsz jest jak inne rzeczy. Wszystkie one są Jego stworzeniami. Tylko Arsz jest jak lustro. Inne istoty nie mają tej zdolności. Czy powie się o człowieku widzianym w lustrze, że jest wewnątrz lustra? Stosunek człowieka do lustra jest identyczny z jego stosunkiem do innych rzeczy. Jego stosunek do wszystkich innych rzeczy jest taki sam. Istnieje jednak różnica między lustrem a innymi rzeczami. Lustro może odbić wizerunek człowieka a inne rzeczy nie mogą.

Allah Najwyższy nie jest materią, przedmiotem, obszarem lub stanem. Nie ma granic, wymiarów. On nie jest długi, krótki, szeroki lub wąski. Mówimy, że jest On Wasi, co oznacza szeroki. Jednak ta szerokość nie jest taka, jak my ją znamy. On jest Muhit, czyli wszystko otoczył. Jednak to otoczenie różni się od tego, co rozumiemy z tego słowa. On jest Karib, to jest blisko nas, z nami, jednak nie jest to tak, jak rozumiemy! Wierzymy, że On jest Wasi, Muhit, Karib i razem z nami. Jednak nie wiemy, co oznaczają te atrybuty. Możemy powiedzieć, że wszystko, co przychodzi nam na myśl odnośnie osoby i atrybutów Allaha Najwyższego nie jest takie, jest błędne. Allah Najwyższy nie połączy się z czymkolwiek. I nic się z Nim nie złączy albo nic nie wejdzie do Niego. On też nie wejdzie do niczego. Allaha Najwyższego nie podzieli się na części, złamie na kawałki, nie zanalizuje i nie zsyntetyzuje się Jego. Nie ma On podobieństwa, partnera. On nie ma żony i dzieci. On jest w przeciwieństwie do rzeczy, które znamy lub pomyślimy. Nie jest możliwe zrozumieć lub wyobrazić sobie, jaki On jest. Nie ma Sobie podobnego, przykładu. Wiemy tylko, że On istnieje i istnieją Jego atrybuty, o których Sam powiadomił. Jednak Jego osoba, istnienie, atrybuty są daleko od wszystkiego, co może przyjść nam na myśl i możemy sobie wyobrazić o Nim. Ludzie nie są w stanie Go zrozumieć.

Nazwy Allaha Najwyższego są Tevkifi, to znaczy, że są związane i zgodne z islamem. Naszym obowiązkiem jest wypowiadać nazwy zalecane przez islam. Nazwy, które nie są powiadomione przez islam, nie mogą być użyte. Bez względu na to jak mogą być one piękne, nie mogą być wypowiadane. I tak mówi się Dżewad, ponieważ ta nazwa jest zalecana przez islam, może być użyta. Jednak nie powie się o Nim Sahi, co jest równoznaczne z Dżewad i oznacza ‘hojny’, ponieważ islam nigdy nie nazwał Go Sahi. (W takim razie nie można nazwać też Go bogiem. A tym bardziej w aktach czci, podczas wypowiadania Ezan jest dużym grzechem używanie słowa Bóg, zamiast nazwy Allah).
Święty Koran jest Słowem Allaha. Te Jego Słowo w kształcie arabskich liter i głosek zostało zesłane naszemu Prorokowi Muhammedowi (alejhisselam). Nimi poinformował Swoich poddanych o nakazach i zakazach.

My stworzenia rozmawiamy za pomocą naszych strun głosowych w gardle językiem i podniebieniem. To, co chcemy wypowiedzieć, wprowadzamy w kształt liter i głosu. Z tego samego powodu też Allah Najwyższy poprzez Swoją wszechmoc zesłał dla Swoich poddanych swoje Słowo w kształcie liter i dźwięków bez pośrednictwa strun głosowych, jamy ustnej lub języka. On objawił Swoje nakazy i zakazy w literach i dźwiękach. Oba Jego Słowa należą do Niego. Czyli zarówno Kelam-i nefsi, tj. Jego Słowo przed przekształceniem w formę liter i dźwięków i Kelam-i lafzi, tj. Jego Słowo w formie liter i dźwięków, są Jego Słowem. Prawidłowe będzie nazwać je oba kelam. W rzeczywistości też nasze kelam nefsi i lafzi są naszymi słowami. Nazywając słowa nefsi prawdziwymi, nazwać słowa lafzi metaforycznymi, czyli, że są jak słowo, jest błędem, ponieważ to, co jest metaforyczne, może zostać zaprzeczone. Zaprzeczyć kelam-i lafz Allaha Najwyższego i powiedzieć o nim, że nie jest słowem Allaha Najwyższego, jest kufur. Wszystkie niebiańskie księgi i strony objawione byłym Prorokom (ala nebijjina we alejhimussalewatu weteslimat) są Słowem Allaha. Wszystkie treści tych książek i stron, a także Święty Koran, są Ahkam-i ilahi. W każdym czasie zostały posłane odpowiednie prawa dla żyjących w tym czasie ludziom.

W Raju wierzący ujrzą Allaha Najwyższego bez kierunku i nie znajdując się naprzeciwko, nie rozumiejąc, jak to zajdzie, w niezrozumiały sposób, czyli zobaczą Go bez kształtu. Wierzymy w to, że Allah Najwyższy ukaże się w życiu wiecznym. Ale nie zastanawiamy się nad tym, jak Go zobaczymy, ponieważ rozum nie jest w stanie tego pojąć. Nie ma innej drogi niż wiara. Wielka strata dla filozofów i muzułmanów, którzy należą do sekty Mutezile i wszystkich innych grup poza ehli sunnet, ponieważ z powodu swojej ślepoty, pozbawili się oni wiary w to szczęście. Próbując upodobnić to, czego nie widzieli i nie znają, do tego, co widzieli, nie zyskali honoru zyskania iman.

Allah Najwyższy, który jest Stworzycielem ludzi, jest też Stworzycielem ich czynów. Wszystko to, co jest dobre i złe, zależy od Jego dekretu (życzenia). Jednak aprobuje (podobają się Mu) dobre uczynki i nie aprobuje złych uczynków. Choć wszystko, dobre czy złe, zależy od Jego woli i stworzenia, to jednak określenie Go jedynie jako Stworzyciela tego, co jest złe, będzie impertynencją. Nie powinno się Go nazywać Stworzycielem zła. Powinno się powiedzieć, że On jest Stworzycielem dobra i zła”. Tutaj kończy się tłumaczenie z „Mektûbât”.

Fahreddin Razi (rahimehullah) przedstawił około dwadzieścia z dowodów dostarczonych przez uczonych nauki Kelam udowodniających jedność (że jest jeden) Allaha Najwyższego. Poniżej przytoczymy niektóre z nich:

1 – W Surze Enbiya w dwudziestym drugim ajecie powiadomione jest w tym znaczeniu: „Gdyby na ziemi i w niebie byli inni bogowie poza Allahem Najwyższym, to w tych miejscach porządek zostałby zburzony, doszłoby do chaosu”.
Ten święty ajet wskazuje na Burhan-i temanu. Czyli, jeśli założy się, że wszechświat ma dwóch stworzycieli, to działania tych dwóch stworzycieli będą albo różniły się lub będą identyczne. Jeśli będą różniły się, to wszechświat powinien zaznać chaosu. Oznacza to, że niebo i ziemia odeszłyby od tego szczególnego porządku i zniknęłyby lub dwie sprzeczne rzeczy współistniałyby. I tak na przykład, jeśliby jeden z dwóch bogów chciał od pewnej osoby o imieniu Zejd, aby ona się poruszała, a drugi bóg chciał, żeby ona w tym momencie się nie ruszała, była w bezruchu, to z powodu ich boskiej mocy wpływu na Zejda, zaszłyby dwa przeciwstawne stany w tym samym czasie. [A to z kolei jest niemożliwe, ponieważ dwie przeciwstawności nie mogą razem współistnieć. Innymi słowy, nie jest możliwe dla dwóch przeciwnych wydarzeń, by odbyły się one w tym samym czasie. Oznacza to, że Zejd nie może być zarówno w ruchu i się nie poruszać w tym samym czasie. On jest w ruchu lub nie rusza się].
Jeśli czyny wybrane przez dwóch bogów będą identyczne, nie zajdzie różnica zdań między nimi, a to będzie albo możliwe lub niemożliwe. Niezgodność będzie niemożliwa, ponieważ wybrali ten sam kierunek działania. Zgodnie z drugim przypadkiem, czyli, żeby różnica zdań między nimi była możliwa, to jeden z nich powinien być bezsilny. Zaś bezsilność jest atrybutem stworzeń, które zostały stworzone później, a to byłoby niezgodne z godnością boską. Coś, co zostało stworzone potem, nie może być bogiem.

2 – Jeśli założy się, że wszechświat miał dwóch stworzycieli, [niech Allah Najwyższy chroni nas przed takimi słowami], to wystarczyłoby, żeby jeden z nich robił lub nie to, co sobie zażyczy. Jeśli wystarczyłyby czyny pierwszego z dwóch bogów jako stworzyciela, to drugi bóg powinien być nieważny, niepotrzebny i zbędny. A to oznaczałoby niedoskonałość. Zaś ten, kto jest niedoskonały, nie może być stworzycielem. Jeśli drugi bóg byłby wystarczający, by robić to, co sobie zażyczy, to tym razem pierwszy bóg powinien nie istnieć, stać się nieważnym.

3 – Jeśli założy się, że stworzycieli wszechświata jest dwóch, [niech Allah Najwyższy chroni nas od takiego mówienia], to oni w swojej mocy oddziaływania [na stworzenia] albo potrzebują siebie nawzajem lub nie. Albo też jeden z nich potrzebuje drugiego, zaś drugi nie potrzebuje tego pierwszego.
W pierwszym przypadku, tj., gdy potrzebują siebie nawzajem, to oni muszą być niedoskonali. W drugim przypadku, to znaczy, jeśli nie potrzebują siebie nawzajem, to nie powinni być bogami. [Ponieważ każdy z nich według drugiego powinien być zbędny i niepotrzebny, a to jest niezgodne z atrybutem boskości.] Ponieważ bóg jest istnieniem, które siebie samego potrzebuje we wszystkim w każdej chwili i jest wystarczający we wszystkim, a więc nie jest możliwe, żeby nie odczuwał takiej potrzeby. W trzecim przypadku zaś potrzebujący będzie niedoskonały, a więc bogiem powinien być tylko bóg, który nie potrzebuje innego boga, czyli bóg powinien być jeden.
Kady Bejdawi (rahmetullahi alejh) oznajmił, że jeśli założy się, że stworzycieli świata jest dwóch, to moc każdego z tych dwóch bogów powinna być wystarczająca dla wszystkich stworzeń, być równa, ponieważ wystarczająca moc jest przyczyną możliwości, czyli stwarzania i unicestwienia. Zaś być i nie być, czyli być stworzeniem, jest wspólnym atrybutem wśród wszystkich bytów. W związku z tym żadna istota nie powinna istnieć we wszechświecie, ponieważ w stworzeniu tego, co ma być stworzone, obaj z dwóch bogów nie są skuteczni lub jeden jest skuteczny, a drugi nie. W obu przypadkach powinien zajść też proces terdżihun bila muredżdżih. [\\\'Terdżihun bila muredżdżih\\\' oznacza preferowanie z dwóch pewnych rzeczy bez żadnego powodu jednej wobec drugiej, a to oznacza, że jedną z nich preferuje się nad drugą, a to jest fałszywym procesem, bezpodstawne].
Nie jest możliwe, by dwóch bogów nie wpływało na stworzenie stworzeń, ponieważ jeśli nie ma tego wpływu na stworzenie pomiędzy jego istnieniem i nieistnieniem, to stworzenie powinno nie istnieć. Jeśli nie ma tego, kto preferuje, to i nie ma tego, co jest preferowane. Innymi słowy, gdy nie ma stworzyciela, nie ma też stworzenia.
W drugim stanie tj., gdy jeden z dwóch bogów wpływa na stworzenie stworzenia, a drugi nie wpływa, ponieważ w stworzeniu stworzenia każdy z bogów jest równy, stwarzanie przez jednego z nich jest na pewno terdżihun bila muredżdżih, a to jest bezpodstawne. Jeśli każdy z dwóch bogów wpłynie w tym samym czasie, oznacza to, że dwa niezależne czynniki (bogowie) oddziaływają na to samo dzieło, co jest niemożliwe. Oznacza to, że nie jest możliwe, żeby dwa bóstwa oddziaływały dwoma przeciwstawnymi wpływami na to samo w tym samym czasie. Z tego rozumie się, że bezpodstawne jest powstanie efektów działania dwóch niezależnych bogów wpływających na to samo dzieło. Z tego względu nie jest możliwe, żeby każdy z dwóch bogów w tym samym czasie wpływał na jedno dzieło. W takim razie wszechświat nie może mieć dwóch stworzycieli.
[Ten wszechświat ma absolutnie Jednego Stwórcę. On postanowił stworzyć ten wszechświat i stworzył go. Gdyby On sobie nie zażyczył, nie stworzył, to nic by nie istniało. Nic samo z siebie nie istnieje. Wszystko zostało stworzone. Pióro nie może pisać samo sobie. Do pisania potrzebuje przyczynę. A tą przyczyną, jak każdy wie, jest pisarz. Jak niemożliwe jest dla pióra pisanie bez pisarza, tak i niemożliwe jest, by wszechświat istniał bez stworzyciela].

4 – Jeśli założy się, że wszechświat ma dwóch twórców i jeden z nich chce, żeby Zejd wstał, kiedy on sobie zażyczy, a drugi chce, żeby w tym czasie on usiadł, to możliwe jest, żeby Zejd jednocześnie wstał i usiadł. Jednak, jeśli w tym samym czasie zajdzie wola dwóch bogów, to wtedy Zejd powinien jednocześnie wstać i siedzieć. A to z kolei jest połączeniem dwóch przeciwstawnych czynów, co jest niemożliwe. Jeśli stanie się tylko to, co jeden z nich chciał, to drugi powinien być bezsilny. Bóg nie może być bezsilny, ponieważ bezsilność jest specyficzna dla istot, które zostały stworzone, czyli ma miejsce u stworzeń. Zaś nie jest możliwe, żeby stworzenie istniało od wieczności, mogło stwarzać. Jak wieczna bezsilność jest niemożliwa, tak i niemożliwe jest, żeby bóg był bezsilny i był stworzeniem, ponieważ bezsilność boga byłaby możliwa tylko wtedy, gdyby stracił on moc, którą miał w wieczności. A to z kolei oznaczałoby, że jego wieczne istnienie zostało stracone. Jeśli nie jest możliwe dla drugiego boga stworzenie, żeby Zejd siedział, to znaczy, że jeden z nich jest dla drugiego w stworzeniu przeszkodą, co z kolei oznacza bezsilność. Zaś ten, kto jest bezsilny, nie może być bogiem.

Słowo ‘Fî-himâ’ w dwudziestym drugim ajecie z Sury Enbija, który przytoczyliśmy powyżej, oznacza wpływ dwóch bogów. I to jest zdecydowanie kategorycznym dowodem na to, że nie może być więcej bogów niż jeden. Sa’deddin Teftazani (rahimehullah) oznajmił: „Ten święty ajet jest przekonującym dokumentem i dowodem, który każdy jasno zrozumie, co do faktu, że nie może być dwóch bogów”.

Według tego, co powiedzieliśmy do tej pory, rozumie się, że Allah Najwyższy, który jest wadżib-ul-wudżud, będąc Stworzycielem wszystkich istnień, jest jedynym godnym czci, nie ma partnera i podobieństwa. Starożytni filozofowie greccy powiadomili o dziesięciu dowodach stwierdzających, że Allah Najwyższy jest jeden. Uczeni Kelam przy użyciu \\\'metody Inni\\\' przedstawiając jako dowód dzieło z przyczyną, czyli widząc dzieła, zrozumieli, że ich twórca był i jest. Zaś Hukema (muzułmanie, którzy wiedzę religijną udowadniają naukami ścisłymi) \\\'\\\'metodą Limmi\\\' wychodząc od przyczyny do dzieła, czyli widząc moc twórcy, wywnioskowali, że ta moc jest wszystkiego przyczyną. Limmi oznacza pytania dlaczego, tj. dlaczego powinno się odpowiedzieć na pytania. Zaś metoda Inni oznacza: ‘oczywiście, że jest tak’].

Byty istniejące we wszechświecie samoistnie nie powstaną i nie znikną. Jest ktoś, kto na nie wpływa, czyli posiadają one swojego stworzyciela. Skoro istnieje wszechświat i w nim stworzenia, w takim razie istnieje stworzyciel, który stworzył wszechświat i stworzenia w tym wszechświecie. Istnienie wszechświata i stworzeń jest dowodem na to, że istnieje stworzyciel [a tym stworzycielem jest Allah Najwyższy]. Stworzenia we wszechświecie posiadają atrybuty. W takim razie te atrybuty są też u Allaha Najwyższego, które je stworzył.
[Wszystko, co jest poza Allahem Najwyższym, nazywa się Ma-siwa lub Alem. Obecnie nazywane jest Naturą. Wszystkie stworzenia nie istniały. Wszystko zostało stworzone przez Allaha Najwyższego. Wszystkie stworzenia są mumkin (zostały stworzone) i haadis (powstały z niczego), czyli gdy ich nie było, mogły być i gdy są, może ich nie być, i gdy ich nie było, mogły się stać. O tym głosi hadis-i szerif: „Allah Najwyższy był. Nic innego nie istniało”.

Drugim dowodem na to, że cały wszechświat i wszystkie stworzenia są haadis, jest fakt, że wszystkie stworzenia ciągle się przekształcają, że zachodzą w nich zmiany. Wszystko się zmienia. Zaś to, co jest kadim (nie ma początku), nigdy nie ulegnie zmianie. Tak jest z osobą Allaha Najwyższego i Jego atrybutami. One w ogóle się nie zmienią. Gdy tymczasem w zjawiskach fizycznych we wszechświecie i u istot zachodzą zmiany w stanie ich substancji. W reakcjach chemicznych zmienia się skład substancji, ich budowa. Substancje znikają i przemieniają się w inne. Obecnie w nowo poznanych zmianach atomu i reakcjach jądrowych substancja, elementy też znikają. Przekształcają się w energię. Te zmiany istot, powstawanie ich jednych z drugich nie pochodzi z wiecznej przeszłości. Powinny one mieć początek, powinny powstać z elementów lub z substancji pierwotnej, które zostały stworzone z niczego.

Innym dowodem na to, że wszechświat jest mumkin, czyli że gdy go nie było, mógł powstać, jest to, że stworzenia są haadis, tj. powstają z niczego. Czyli, gdy nic nie było, wszystko powstało. Materie znikają. Z nich powstają inne materie. Jednak według ostatniej wiedzy chemii sto pięć materii w reakcjach chemicznych w ogóle nie znika. Zmienia się tylko ich budowa. Ponadto udowodniono, że w radioaktywnych zdarzeniach znikają elementy, a nawet i atomy, substancje zamieniają się w energię. Ta zmiana została nawet sformułowana matematyczną formułą przez niemieckiego fizyka Einsteina .

Ciągłe zmiany materii, powstawanie ich jednej z drugiej nie pochodzi z wiecznej przeszłości. Nie powie się, że tak było i tak będzie. Te zmiany mają początek. Powiedzieć, że istnieje początek tych zmian, znaczy powiedzieć, że istnieje początek powstania materii i, że gdy nic nie było, wszystko zostało później stworzone z niczego. Gdyby te pierwsze materie nie zostały stworzone z niczego i ich powstawanie jednej z drugiej zaszło nieskończenie wcześniej, to obecnie ten wszechświat powinien nie istnieć. Ponieważ, żeby wszechświat powstał jeden z drugiego nieskończenie wcześniej, to powinny istnieć jeszcze wcześniej materie, z których on by powstał, a żeby one powstały, powinny przed nimi istnieć jeszcze inne materie. Istnienie tego, co istnieje później jest związane z tym, co było wcześniej. Jeśli nie będzie istniało to, co było wcześniej, nie będzie istniało też to, co będzie później. Nieskończenie wcześniej znaczy, że nie ma początku. Powstanie z niczego nieskończenie wcześniej znaczy, że nie istnieje pierwszy czyli początkowy byt. Jeśli nie istnieje pierwszy, pierwotny byt, to późniejsze byty nie będą też istniały. Wszystko powinno zawsze nie istnieć. Dla istnienia każdego bytu nie powinna istnieć seria nieskończonej liczby bytów, w której każdy byt byłby potrzebny dla istnienia poprzedniego. Wszystko powinno nie istnieć.
İstnienie obecnie wszechświata wskazuje na to, że nie pochodzi on z nieskończoności, znajdował się na nim pierwszy byt, który został stworzony z niczego. Powinno się wierzyć, że wszechświat powstał z niczego, a z tego pierwszego bytu powstały następne i tak doszło do powstania obecnego świata.
Wudżud znaczy ‘istnienie’. Przeciwieństwem słowa wudżud jest słowo adem. Adem znaczy ‘brak’, ‘nieobecność’. Wszystko nim było, było adem, czyli nie istniało.

Tego, co istnieje, są dwa rodzaje: pierwszym jest mumkin (gdy nie było, zostało później stworzone), drugim jest wadżib (zawsze było). Gdyby to, co istnieje, było tylko mumkin i nie istniałby wadżib-ul-wudżud, to nic by nie istniało. Ponieważ powstanie z niczego jest zmianą, zjawiskiem, zdarzeniem. Według wiedzy fizyki, żeby w każdej materii zaszło jakieś zjawisko, to na tę materię powinna wpłynąć z zewnątrz jakaś siła, a źródło tej siły powinno istnieć przed tą materią. Z tego względu istniejący mumkin sam z siebie nie powstanie i nie będzie egzystował. Gdyby nie wpłynęła na niego jakaś siła, to pozostałby zawsze w nieistnieniu. Nie byłoby go. Oczywiście to, co samego siebie nie doprowadzi do istnienia, nie wpłynie też na inne mumkin, nic nie stworzy. Do stworzenia mumkin konieczne jest istnienie wadżib-ul-wudżud. Istnienie wszechświata wskazuje na to, że istnieje stworzyciel, który je z niczego stworzył. A to znaczy, że jedynym stworzycielem wszystkich mumkin, który nie będzie mumkin i haadis, czyli zawsze będzie istniał, jest tylko Allah Najwyższy, który jest wadżib-ul-wudżud.

Powinno się stanowczo wierzyć w to, że Allah Najwyższy jest wadżib-ul-wudżud, prawdziwym bogiem i stworzycielem wszystkich stworzeń i tylko Allah Najwyższy sam wszystko z niczego stworzył, co znajduje się na tym świecie i w życiu po śmierci, bez materii, bez czasu i bez podobieństwa. Każdą materię, wszystkie atomy, molekuły, elementy, związki, substancje organiczne, komórki, życie, śmierć, każde zdarzenie, każdą reakcję, każdy rodzaj energii, ruch, prawo, anioły, każdą żywą i martwą istotę, wszystko z niczego stworzył tylko On i wszystko utrzymuje w każdej chwili w istnieniu. Jak stworzył On wszystkie istoty we wszechświecie w jednej chwili, gdy nic nie było, tak i zawsze doprowadza do powstania ich jednych z drugich. Gdy przyjdzie Koniec Świata, wszystko w jednej chwili doprowadzi ponownie do zniknięcia. Allah Najwyższy jest Tym, który stworzył wszystkie stworzenia, jest ich panem i władcą. Powinno się wierzyć, że nie ma od Niego wyższego władcy, rozkazodawcy. Wszystkie atrybuty, oznaki doskonałości należą tylko do Niego. Nie ma u Niego żadnej wady i żadnego braku. Może zrobić to, co Sobie zażyczy. To, co uczyni, nie będzie zrobione na korzyść Jego lub kogoś innego. Nie zrobi też nic w rewanżu. Razem z tym w każdym Jego czynie jest mądrość, dobro, łaska i dar. On nie ma początku. On zawsze był. Wadżib-ul-wudżud znaczy, że nie powstał z innego wudżud, powstał samoistnie, czyli zawsze istniał sam z siebie. Nie został stworzony przez kogoś innego. Jeśliby tak nie było, to musiałby być istotą mumkin i haadis, stworzoną przez kogoś innego. Zaś to jest sprzeczne z tym, co z tego wynika. W j. perskim Huda (określenie Boga) znaczy, że powstał samoistnie, sam z siebie, a to znaczy, że nie ma początku.

Nie pomyśli się o tym, że nad Allahem Najwyższym minął czas, dzień i noc. Z tego względu, że u Allaha Najwyższego nie zajdzie żadna zmiana, nie powie się o Nim, że w przeszłości, przyszłości był taki i taki. Allaha Najwyższego niczym się nie zastąpi i z niczym się nie połączy. Nie ma Jego przeciwieństwa, podobieństwa, wspólnika, pomocnika, protektora. Nie ma też Jego matki, ojca, córki, syna, partnera. Zawsze jest i wszystko obejmuje Swoim zasięgiem. Każdemu jest bliższy od jego aorty. Jednak Jego obecność, bliskość, otoczenie nie są takie, jak my je rozumiemy. Jego bliskości nie pojmie się też z nauk uczonych islamskich, wiedzy uczonych nauk ścisłych, a także z widzeń i odkryć Ewlija (kaddesallahü teâlâ esrârehüm). Jego istoty człowiek nie zrozumie. Allah Najwyższy jest jedyny w Swojej osobie i atrybutach, w żadnym z nich nie zajdzie zmiana.

Widzimy, że Alem znajduje się w zdumiewającym porządku. Każdego roku nauki ścisłe odkrywają coś nowego w tej dziedzinie. Ten, kto stworzył ten porządek, powinien być: Haj – żywy, Alim – wszechwiedzący, Kadir – wszechmocny, Murid – chcący, Semi – słyszący, Basir – widzący, Mutekellim – powiadamiający i Halyk – stwarzający, ponieważ umrzeć, nie wiedzieć, nie mieć siły, zmuszać się do zrobienia czegoś, głuchota, ślepota, niewypowiedzenie się są wadami, niedoskonałościami. Nie jest możliwe, żeby takie wadliwe cechy były u tego, kto stworzył ten wszechświat, te stworzenia w takim porządku i chroni je przed zagładą.

Od atomu do gwiazd każdy byt został stworzony zgodnie z pewnym rachunkiem, prawem. Odkryte prawa w fizyce, chemii, astronomii i biologii, ład w ich połączeniach wprowadzają rozum w zachwyt. Nawet Darwin był zmuszony powiedzieć: „Z zachwytu tracę głowę, gdy pomyślę o harmonii, subtelnościach w budowie oka, o jego precyzji”. Czy jest możliwe, żeby posiadał braki w atrybutach Allah Najwyższy, który stworzył te studiowane w naukach ścisłych wszystkie prawa, dokładne rachunki, formuły?

Oprócz tego, powyższe atrybuty doskonałości widzimy też u stworzeń. Stworzył On je też u Swoich stworzeń. Gdyby te atrybuty nie znajdowały się u Niego samego, to jak mógłby stworzyć je u stworzeń? Gdyby te atrybuty nie znajdowały się u Niego, to stworzenia by Go przewyższały.

U Stworzyciela tego wszechświata powinny znajdować się wszystkie atrybuty doskonałości i nie powinny znajdować się żaden z atrybutów niedoskonałości, braków, ponieważ to, co jest niedoskonałe, z wadą nie może być Huda, stworzycielem.

Nie mówiąc o tych dowodach, święte ajety i hadis-i szerif naszego Proroka Muhammeda (alejhisselam) też informują o tym, że u Allaha Najwyższego znajdują się atrybuty doskonałości. Wątpienie w to, jest niedopuszczalne. Wątpienie jest powodem kufur, niewierzenia. Powyżej powiadomione osiem atrybutów doskonałości nazywa się Syfati subutijje, co znaczy, że Allah Najwyższy posiada osiem Syfati subutijje. U Allaha Najwyższego znajdują się wszystkie atrybuty doskonałości. W Jego osobie, atrybutach i czynach nie ma żadnego zaburzenia, wady i zmiany.]

Powiadomiliśmy, że w Świętym Koranie znajduje się wiele świętych ajetów powiadamiających o jedności Allaha Najwyższego w osobie, atrybutach i czynach. Pierwszy ajet w Surze Ihlas głosi w tym znaczeniu: „[O Muhammed! Tym, którzy pytają się o Allaha Najwyższego] powiedz, że Ten Allah [w osobie, atrybutach i czynach] jest jedyny”. Sto sześćdziesiąty trzeci ajet w Surze Bakara głosi w tym znaczeniu: „Waszym bogiem jest Allah, który jest jeden. Poza Nim nie ma innego boga. Na ziemi wszystkich obdarza darami, zaś w życiu po śmierci jest miłosierny i łaskawy tylko dla mumin (prawidłowo wierzących)”. Takich przykładów jest bardzo dużo w Świętym Koranie.

Według uczonych semantyki słowa Ehad i Wahid są synonimami. Jednak badania wskazują na to, że używa się je w różnych miejscach. Słowo Ehad pod każdym względem zastępuje słowo Wahid. Ehadijjet znaczy, że jest jeden, używa się jako liczbę przeciwną do mnogości, oznacza jedyne istnienie, które nie składa się z wielu elementów, jest wolne od zależności, współwłasności, inności, kolorów, jasności, ciemności. Ten, kto jest Ehad, nie ma w swoim rodzaju prototypu i podobieństwa. Nie przyjmie się, żeby myśli, uczucia zostały podzielone na części. Ehad jest wolny od konkretnych frakcji jak różnych substancji składowych, części niepodzielnych, drobnych ciał stałych i wyglądu i od abstrakcyjnych frakcji jak rodzaj i kategoria. Ehad jest jedyną osobą, która nie ma podobieństwa i partnera, czyli poza nim nie ma kogokolwiek, a Nim jest Allah Najwyższy. [Pomiędzy Wahid a Ehad inną różnicą jest to, że Wahid może być w Ehad. Jednak Ehad nie może być w Wahid. Czyli Ehad jest Wahid, jednak nie każdy Wahid jest Ehad. Wahid stosowany jest w twierdzeniu, a Ehad w zaprzeczeniu. Na przykład używa się w twierdzeniu: „Reejtü radżülen wâhiden”, co znaczy ‘zobaczyłem jednego człowieka’. W zaprzeczeniu zaś: „Mâ reeytü ehâden”, co znaczy ‘nikogo nie widziałem’. ]

Allah Najwyższy okazuje swoim poddanym miłosierdzie. W trzydziestym ajecie w Surze Al Imran powiadomione jest w tym znaczeniu: „Allah Najwyższy strasząc was karą, nakazuje wam unikanie jej. Allah Najwyższy jest bardzo miłosierny dla swoich poddanych”. [Nasz Prorok (sallallahu alejhi we sellem) oznajmił: „Zastanawiajcie się nad tym, co Allah Najwyższy stworzył, nie myślcie o Jego osobie, ponieważ wy Jego wszechmocy nie oszacujecie, nie starczy wam siły, żeby Go zrozumieć”. Żadne stworzenie absolutnie nie jest w stanie objąć rozumem swojego Stworzyciela. W jeszcze innym hadis-i szerif oznajmił: „Allah Najwyższy jest daleki od wszystkiego, co przyjdzie na myśl”.]

[husz der dem]

W Biblii, tj w Starym i Nowym Testamencie zostało powiadomione, że Bóg jest jeden.


W Ewangelii Jana 17, 3 Jezus powiedział: „A to jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa”.
W Ewangelii Jana na początku siedemnastego rozdziału napisane jest, że gdy On był na krzyżu i modlił się, to oznajmił: „A to jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa”[werset trzeci].

W Ewangelii Marka 12, 29 i w kolejnych wersetach przedstawiona jest odpowiedź Jezusa dana uczonemu żydowskiemu na pytanie, które z przykazań jest najważniejsze: „Jezus odpowiedział: ‘Pierwsze jest: Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz, Pan jest jeden. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą. Drugie jest to: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Nie ma innego przykazania większego od tych’. Rzekł Mu uczony w Piśmie: ‘Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznieś powiedział, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego. Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego daleko więcej znaczy niż wszystkie całopalenia i ofiary’. Jezus widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: ‘Niedaleko jesteś od królestwa Bożego’. I nikt już nie odważył się więcej Go pytać’.” (29-34).

W Ewangelii Mateusza 22, 37-38 Jezus odpowiedział na pytanie jednego z uczonych o największe przykazanie w Prawie: „Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. To jest największe i pierwsze przykazanie”. Zaś w czterdziestym wersecie powiadamia o tym, że wszystkie religie i Prorocy są związani z tym przykazaniem. [W Ewangeliach Mateusza i Marka wyraźnie napisane jest, że Bóg jest jeden i Ojciec znaczy: ‘Bóg, Pan, Właściciel i Władca’. Nie oznacza ojca człowieka.]

W Liście Pawła do Galacjan 3, 20 napisane jest: „Pośrednika jednak nie potrzeba, gdy chodzi o jedną osobę, a BÓG właśnie JEST SAM JEDEN”.

W Liście Pawła do Efezjan 4, 4-6 napisane jest: „Jedno jest Ciało i jeden Duch, bo też zostaliście wezwani do jednej nadziei, jaką daje wasze powołanie. Jeden jest Pan, jedna wiara, jeden chrzest. JEDEN JEST BÓG i Ojciec wszystkich, który [jest i działa] ponad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich”.

W Pierwszym Liście do Tymoteusza 1, 17 napisane jest: „A Królowi wieków nieśmiertelnemu, niewidzialnemu, BOGU SAMEMU (JEDYNEMU) - cześć i chwała na wieki wieków! Amen”. Następnie w drugim rozdziale w piątym i szóstym wersecie napisane jest: „Albowiem JEDEN JEST BÓG, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek, Chrystus Jezus, który wydał siebie samego na okup za wszystkich jako świadectwo we właściwym czasie”.
W Liście do Judy 25 napisane jest: „JEDYNEMU BOGU, Zbawcy naszemu przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego, chwała, majestat, moc i władza przed wszystkimi wiekami i teraz, i na wszystkie wieki! Amen”.]

W Torze też znajduje się wiele miejsc, w których powiadomione jest, że Bóg jest jeden.

W Księdze Powtórzonego Prawa 4, 39 napisane jest: „Poznaj dzisiaj i rozważ w swym sercu, że PAN JEST BOGIEM, a na niebie wysoko i na ziemi nisko nie ma innego”. Zaś w szóstym rozdziale w czwartym i piątym wersecie napisane jest: „Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym BOGIEM – PANEM JEDNYNYM. Będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił”. A w trzydziestym drugim rozdziale w trzydziestym dziewiątym wersecie napisane jest: „Patrzcie teraz, że Ja jestem, Ja jeden, i nie ma ze Mną żadnego boga. Ja zabijam i Ja sam ożywiam, Ja ranię i Ja sam uzdrawiam, że nikt z mojej ręki nie uwalnia”.

W Księdze Izajasza 40, 25-26 napisane jest: „Z kimże byście mogli Mnie porównać, tak, żeby Mi dorównał? - mówi Święty [Bóg]. Podnieście oczy w górę i patrzcie: Kto stworzył te gwiazdy? - Ten, który w szykach prowadzi ich wojsko, wszystkie je woła po imieniu. Spod takiej potęgi i olbrzymiej siły nikt się nie uchyli”. W czterdziestym trzecim rozdziale od dziesiątego wersetu napisane jest: „Wy jesteście moimi świadkami - wyrocznia Pana - i moimi sługami, których wybrałem, abyście mogli poznać i uwierzyć Mi, oraz zrozumieć, że tylko Ja istnieję. Boga utworzonego przede Mną nie było ani po Mnie nie będzie. Ja, Pan, tylko Ja istnieję i poza Mną nie ma żadnego zbawcy. To Ja zapowiedziałem, wyzwoliłem i obwieściłem, a nie ktoś obcy wśród was. Wy jesteście świadkami moimi - wyrocznia Pana – że JA JESTEM BOGIEM, owszem, od wieczności Nim jestem. I nikt się nie wymknie z mej ręki. Któż może zmienić to, co Ja zdziałam?” (Izajasz, 43, 10-14). W czterdziestym piątym rozdziale w piątym wersecie napisane jest: „Ja jestem PAN, i nie ma innego. Poza Mną nie ma Boga”.

W Księdze Malachiasza 2, 10 napisane jest: „Czyż nie mamy wszyscy jednego Ojca? Czyż nie stworzył nas JEDEN BÓG? Dlaczego oszukujemy jeden drugiego, znieważając przymierze naszych przodków?”. Ponownie w księdze Izajasza 45, 18 napisane jest: „Albowiem tak mówi PAN, Stworzyciel nieba, On Bóg, który ukształtował i wykończył ziemię, który ją mocno osadził, który nie stworzył jej bezładną, lecz przysposobił na mieszkanie: Ja jestem PAN I NIE MA INNEGO”. W dwudziestym pierwszym i dwudziestym drugim wersecie napisane jest: „Przedstawcie i przytoczcie dowody, owszem, naradźcie się wspólnie: kto zapowiedział to już od dawna i od owej chwili objawił? Czyż nie Ja jestem Pan, a nie ma innego Boga prócz Mnie? Bóg sprawiedliwy i zbawiający nie istnieje poza Mną. Nawróćcie się do Mnie, by się zbawić, wszystkie krańce świata, bo Ja jestem Bogiem, i nikt inny!”. W czterdziestym szóstym rozdziale w dziewiątym wersecie napisane jest: „Wspomnijcie rzeczy minione od wieków! Tak, Ja jestem Bogiem i nie ma innego Boga, i nikogo nie ma jak Ja”.]

W Ewangelii Marka 13, 32 Jezus oznajmił: „Lecz o dniu owym lub godzinie nikt nie wie, ani aniołowie w niebie, ani Syn, tylko Ojciec”.

W Ewangelii Mateusza 20, 20 i w dalszym ciągu napisane jest: „Wtedy podeszła do Niego matka synów Zebedeusza ze swoimi synami i oddając Mu pokłon, o coś Go prosiła. On ją zapytał: ‘Czego pragniesz?’. Rzekła Mu: ‘Powiedz, żeby ci dwaj moi synowie zasiedli w Twoim królestwie jeden po prawej, a drugi po lewej Twej stronie’. Odpowiadając Jezus rzekł: ‘Nie wiecie, o co prosicie. Czy możecie pić kielich, który Ja mam pić?’. Odpowiedzieli Mu: ‘Możemy’. On rzekł do nich: ‘Kielich mój pić będziecie. Nie do Mnie jednak należy dać miejsce po mojej stronie prawej i lewej, ale [dostanie się ono] tym, dla których mój Ojciec je przygotował’.”(J 20, 20-23).

[Jak napisane jest w Ewangelii Marka, Isa (alejhisselam) powiadomił, że sam nie wie, kiedy zajdzie Koniec Świata, ale o tym wie Bóg. Nie krępował się powiadomić wszystkich o tym. Czy nie wiedziałby o tym ten, który wierzy, że jest Synem Bożym lub Bogiem?]

W Ewangelii Mateusza 19, 16-17 napisane jest: „A oto podszedł do Niego pewien człowiek i zapytał: ‘Nauczycielu, co dobrego mam czynić, aby otrzymać życie wieczne?’. Odpowiedział mu: ‘Dlaczego Mnie pytasz o dobro? Jeden tylko jest Dobry. A jeśli chcesz osiągnąć życie, zachowaj przykazania’.”.

[Te słowa Jezusa (alejhisselam) zostały napisane w Biblii Gdańskiej: „A oto jeden przystąpiwszy, rzekł mu: ‘Nauczycielu dobry! Co dobrego mam czynić, abym miał żywot wieczny?’. Ale mu on rzekł: ‘Przecz mię zowiesz dobrym? Nikt nie jest dobry, tylko jeden, to jest Bóg; a jeśli chcesz wnijść do żywota, przestrzegaj przykazań’.”. Zaś w Biblii Tysiąclecia napisane jest: „Odpowiedział mu: ‘Dlaczego Mnie pytasz o dobro? Jeden tylko jest Dobry. A jeśli chcesz osiągnąć życie, zachowaj przykazania’.”. Jak widać zmieniono tutaj słowa: „nikt nie jest dobry, tylko jeden, to jest Bóg”. Zostały zniesione słowa, że Bóg jest jeden. W ten sposób została dodana jeszcze jedna zmiana do Pisma Świętego, które w każdym wieku ich zaznaje.]

W Ewangelii Mateusza 27, 46 i 50 napisane jest, że Jezus będąc na krzyżu, powiedział: „Około godziny dziewiątej Jezus zawołał donośnym głosem: ‘Eli, Eli, lema sabachthani?’ to znaczy ‘Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił?’.”. A w Ewangelii Łukasza 23, 46 napisane jest, że Jezus zawołał głośno: „’Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego’. Po tych słowach wyzionął ducha”. Te wersety powiadamiają bez wątpliwości i wyraźnie, że Jezus (alejhisselam) nie posiadał atrybutu boskości.
[Gdyby Jezus był bogiem, to od nikogo by nie chciał pomocy i nie powiedziałby: „W Twoje ręce powierzam ducha mojego”. Czy możliwe jest, żeby Bóg zmarł? Czy możliwe jest, żeby Bóg chciał pomocy od innych? Czy możliwe jest, żeby Bóg zaznawał cierpień, martwił się? Allah powinien być wieczny, żywy, nieśmiertelny i nikogo nie powinien potrzebować. O tym, że tak jest, napisane jest też wyraźnie w Starym Testamencie.

W Księdze Izajasza 40, 27-28 napisane jest: „Czemu mówisz, Jakubie, i ty, Izraelu, powtarzasz: ‘Zakryta jest moja droga przed Panem i prawo me przed Bogiem przeoczone?’ Czy nie wiesz tego? Czyś nie słyszał? Pan - to Bóg wieczny, Stwórca krańców ziemi. On się nie męczy ani nie nuży, Jego mądrość jest niezgłębiona”. Zaś w czterdziestym czwartym rozdziale w szóstym wersecie napisane jest: „Tak mówi Pan, Król Izraela i Odkupiciel jego, Pan Zastępów: ‘Ja jestem pierwszy i Ja ostatni; i nie ma poza Mną boga’.”.

W Księdze Jeremiasza 10, 10-13 napisane jest: „Pan natomiast jest prawdziwym Bogiem, jest Bogiem żywym i Królem wiecznym. Gdy się gniewa, drży ziemia, a narody nie mogą się ostać wobec Jego gniewu. Tak macie mówić do nich: Bogowie, którzy nie uczynili nieba i ziemi, znikną z ziemi i spod tego nieba. On uczynił ziemię swą mocą, umocnił świat swą mądrością, a swoim rozumem rozpostarł niebiosa”.

Również i z tych wersetów ze Starego Testamentu rozumie się, że Bóg jest jeden i posiada nieskończoną moc.

W Ewangelii Jana 20, 16-17 napisane jest: „Jezus rzekł do niej: ‘Mario!’. A ona obróciwszy się powiedziała do Niego po hebrajsku: ‘Rabbuni’, to znaczy: ‘Nauczycielu’. Rzekł do niej Jezus: ‘Nie zatrzymuj Mnie, jeszcze bowiem nie wstąpiłem do Ojca. Natomiast udaj się do moich braci i powiedz im: Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego oraz do Boga mego i Boga waszego’.”.

[Po powiedzeniu: „do Ojca mego i do Ojca waszego”, w celu wyjaśnienia, że są oni sługami jednego Allaha Najwyższego, powiedział: „do Boga mego i Boga waszego”. W ten sposób Apostołowie stali się wspólnikami z Jezusem (alejhisselam) w poddaństwie. Jeśli przyjmie się powiedzenie Jezusa (alejhisselam) o Stworzycielu „do Ojca mego” jako Bogu i z tego względu, że powiedział „Boga waszego”, to Apostołowie powinni też przyjąć Go za wspólnego jednego Boga. Za życia Jezusa (alejhisselam) żaden z Apostołów nie uznał Go za boga i nie powiedział do Niego, że jest On Synem Bożym. Według chrześcijan te atrybuty zostały mu dane po Jego śmierci, po wniebowstąpieniu. A to wskazuje na to, że Jezus (alejhisselam) nie jest bogiem. Nie jest też synem bożym tylko poddanym Boga.]

W Ewangelii Jana 14, 28 w napisane jest, że Jezus powiedział: „[...]Ojciec większy jest ode Mnie”.
[Tłumaczenia Ewangelii z j. hebrajskiego na j. grecki i j. łaciński zostały wykonane bez zrozumienia, a zatem z wieloma błędami. Od razu to widać w wierzeniu w trójcę. Ponieważ słowo ‘Ojciec’ w j. hebrajskim nie oznacza tylko rodzonego ojca, lecz także ‘osobę godną poważania’. Z tego względu w Świętym Koranie Azera, wuja Ibrahima (alejhisselam), nazywa się ‘Azerem zwany ojcem’, ponieważ Taruh, jego rodzony ojciec, zmarł. Był wychowywany przy wuju Azerze i zgodnie ze zwyczajami tamtych czasów Ibrahim (alejhisselam) nazywał go ojcem. W Starym Testamencie napisane jest, że ojcem Abrahama, tj. Ibrahima (alejhisselam), był Taruh (1. Mojżeszowa 11, 31). Podobnie do tego słowo ‘syn’ w j. hebrajskim w wielu miejscach używa się odnośnie określenia osoby młodszej wiekiem lub stopniem, którą się lubi. Wcześniej już wspomnieliśmy, że w Ewangelii Mateusza 5, 9 napisane jest: „Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi”. Jak widać tutaj słowo ‘syn’ oznacza ‘ukochanego poddanego Boga’.] W takim razie w prawdziwej Ewangelii słowo ‘Ojciec’ było stosowane do błogosławionego stanu, czyli Boga, a słowo ’Syn’ do Jego ukochanego poddanego, sługi. W ten sposób powinno się rozumieć słowa: ‘Ojciec’ i ‘Syn’.”. Zostało udowodnione, że podczas tłumaczenia oryginalnej Ewangelii w j. hebrajskim wiele słów takich jak ‘ojciec’ i ‘syn’ zostało błędnie przetłumaczonych.]

W Ewangelii Jana 14, 24 napisane jest, że Jezus powiedział: „Kto Mnie nie miłuje, ten nie zachowuje słów moich. A nauka, którą słyszycie, nie jest moja, ale Tego, który Mnie posłał, Ojca” i w trzynastym wersecie: „[...]Słów tych, które wam mówię, nie wypowiadam od siebie. Ojciec, który trwa we Mnie, On sam dokonuje tych dzieł”.

[W Dziejach Apostolskich 2, 22 napisane jest: „Mężowie izraelscy, słuchajcie tego, co mówię: Jezusa Nazarejczyka, Męża, którego posłannictwo Bóg potwierdził wam niezwykłymi czynami, cudami i znakami, jakich Bóg przez Niego dokonał wśród was, o czym sami wiecie”. Zaś w trzecim rozdziale w dwudziestym szóstym wersecie napisane jest: „Dla was w pierwszym rzędzie wskrzesił Bóg Sługę swego i posłał Go, aby błogosławił każdemu z was w odwracaniu się od grzechów”. W czwartym rozdziale w trzydziestym wersecie napisane jest: „Gdy Ty wyciągać będziesz swą rękę, aby uzdrawiać i dokonywać znaków i cudów przez imię świętego Sługi Twego, Jezusa”.] W tych wersetach powiadomione jest wyraźnie proroctwo Jezusa (alejhisselam) i że rozmawiał z Bogiem poprzez objawienie.

W Ewangelii Mateusza 23, 8-10 napisane jest, że Jezus powiedział: „Otóż wy nie pozwalajcie nazywać się Rabbi, albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy braćmi jesteście. Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w niebie. Nie chciejcie również, żeby was nazywano mistrzami, bo jeden jest tylko wasz Mistrz, Chrystus”. W tych wersetach słowo ‘Ojciec’ jest użyte w metaforycznym znaczeniu i powiadomione jest, że rangą Jezusa (alejhisselam) nie jest siedziba boskości, że jest on nauczycielem, wychowawcą i reformatorem, czyli Prorokiem.